Frag Out! Magazine
Issue link: https://fragout.uberflip.com/i/1208658
Zanim jednak do tego doszło, Royal Navy oraz Ministry of Defense czekało wiele lat analiz i prac studyjnych, któ- rych ostatecznym owocem miały być brytyjskie okręty eskortowe nowego typu. Dopiero po zaznajomieniu się z przebiegiem tych prac można podjąć się próby oceny rezultatu brytyjskich wysiłków. Geneza powstania nowych okrętów związana jest ze zbliżającym się końcem eksploatacji obecnych „koni roboczych" brytyjskiej floty, to jest fregat typu 23 oraz poszukiwaniem optymalnego sposobu zastąpienia ich przez nowe jednostki. Przypomnijmy, zaprojektowa- ne jeszcze w czasach zimnowojennych fregaty typu 23, nazywane też typem Duke, wchodziły do służby w Royal Navy począwszy od 1990 roku, ostatnia zasiliła szeregi floty w 2002 roku. Obecnie w brytyjskiej flocie eksploatowanych jest 13 z 16 skonstruowanych fregat, trzy pozostałe na kanwie cięć budżetowych zostały wystawione na sprzedaż i zasiliły marynarkę wojenną Chile. Intensywnie wykorzystywane przez brytyjską flotę okręty, których pierwotnie planowany okres eks- ploatacji miał wynosić jedynie 18 lat, pozostaną w linii niemal dwukrotnie dłużej, bo przez okres od 32 do 35 lat, w zależności od poszczególnych jednostek. Okręty, kilkukrotnie przechodzące w trakcie swojej służ- by modernizację, są obecnie eksploatowane w dwóch wariantach. Osiem okrętów pełni zadania polegające na detekcji i zwalczaniu nieprzyjacielskich okrętów podwod- nych. Głównym sensorem używanym na ich pokładach do takich zadań jest sonar zanurzalny typu 2087 – to bardzo zaawansowane i jednocześnie drogie urządzenie składa się z wydawanego przez rufę okrętów opływnika z sonarem aktywnym o zmiennej głębokości zanurzenia (VDS) oraz kabloliny z pasywną anteną holowaną. Pięć pozostałych jednostek typu 23 pozbawionych jest sona- ru typu 2087, a co za tym idzie ich możliwości detekcji nowoczesnych okrętów podwodnych pozostają znacznie ograniczone. Z tego powodu ich zadania ograniczają się do funkcji patrolowych, zwalczania okrętów nawodnych czy też eskortowania zespołów amfibijnych. Ich następcy, fregaty typu 31, tak jak i ,,więksi bracia" – fregaty typu 26 – mają swoje korzenie w zapoczątko- wanym jeszcze w 1998 roku programie Future Surface Combatant. Jego celem było opracowanie i wdrożenie do służby następców dla fregat typu 22 oraz 23. Program FSC wielokrotnie ewoluował, a jego założenia poddawa- no redefinicji. Początkowe plany, datowane na 2005 rok, zakładały, że w ramach postępowania Royal Navy zasilą dwa nowe typy okrętów. Szybciej, to jest począwszy od 2016 roku, w linii pojawić się miały lżejsze, przenoszące mniej zaawansowane uzbrojenie i wyposażenia, a co za tym idzie tańsze okręty nazwane Medium Sized Vessel Derivative. Ich uzupełnieniem miały zostać wprowa- dzone od 2023 roku, większe, bardziej skomplikowane i zaawansowane jednostki Versatile Surface Combatant. Zadania tych ostatnich miały koncentrować się głównie wokół detekcji i zwalczania okrętów podwodnych. Kolejnym etapem ewolucji programu była podjęta w 2008 MARYNARKA WOJENNA