Frag Out! Magazine
Issue link: https://fragout.uberflip.com/i/1246440
BWP M2A2 Bradley BWP M2A2 Bradley BWP M2A2 Bradley powierzchni pojazdu 30 mm APDS jest już nie wystarczającym, a w przypadku SPz Puma, nowszych wersji Bradleya, Ajaxa, CV9035MK3NL, Strrf.9040C i kilku innych – również 30 mm APDFSDS-T jest nieskuteczny. Konieczne zatem jest zwiększenie kalibru i tym samym przebijalności. Drugi i główny powód jest związany z rażeniem celów „miękkich" za pomocą amunicji programowalnej ABM (air burts munition) – w tym przypadku większy kaliber pozwala na tworzenie skuteczniejszych pocisków z większą ilością odłamków lub większą zawartością materiału wybuchowego. Na zachodzie propozycje rozwiązań większego kalibru niż 30 mm grupują się w obrębie pięciu konstrukcji: 35 mm x 228 (KDA np. CV9035NL), 40 mm x 180 mm „Super 40" (propozycja z USA), 40 mm x 255 CTAI (Francja i Wielka Brytania), 40 mm x 356R Bofors (Strf.9040 i K21) oraz 50 mm x 355 Shupershort (pierwotnie opracowana w Niemczech obecnie adaptowana w USA jako alternatywa dla Super 40). Każdy z wymienionych wyżej systemów amunicyjnych miał inną genezę powstania oraz ma różne wady i zalety. Szwajcarsko-niemiecka armata 35 mm pierwotnie powstała jako armata przeciwlotnicza, stąd jej świetna balistyka i wysoka szybkostrzelność. Była ona również promowana jako uzbrojenie dla BWP i ostatecznie trafiła np. na holenderskie CV9035MK3NL. Energia wylotowa amunicji podkalibrowej wynosi 380 kJ, co przekłada się na zdolność pokonywania z odległości 1 km pancerza grubości 130 mm (pod kątem 60°). Ilość materiału wybuchowego w pocisku wynosi do 110 g, zatem prawie trzy razy więcej niż w „trzydziestce". Co szczególnie istotne – do „35" opracowana jest skuteczna i sprawdzona amunicja airburst. Niestety, wzrost kalibru przełożył się na drastyczny spadek liczby zabieranych naboi. W holenderskich CV9035MK3NL jest to tylko 2 x 35 naboi w gotowości i 203 sztuki łącznie. Jest to ponad dwa razy mniej niż CV9030 z starszą „trzydziestką". W materiałach marketingowych związanych z 35 mm KDA problem ten jest pokrywany z nawiązką rzekomo wyższą skutecznością amunicji, a tym samym mniejszą liczbą naboi potrzebnych do obezwładnienia lub zniszczenia celu. Amunicja 40 mm Super 40 (a dokładnie 40 mm x 180) jest opracowywana od 2001 roku i obecnie lansowana w USA jako niskokosztowa propozycja realnego wzmocnienia siły ognia BWP. Ponieważ jest ona nieznacznie przekalibrowaną „trzydziestką" i ma w zasadzie identyczną długość, ułatwione jest magazynowanie jej w znacznych ilościach oraz dostosowanie do niej armat Mk.44 Bushmaster. Jej energia wylotowa 340 kJ, co przekłada się na pokonywanie około 120 mm RHA z dystansu 1 km (płyta pod kątem 60°), nabój programowany MPAB-T zawiera zaś 70 g ładunku wybuchowego. Co szczególnie ważne – może być przenoszona w ilościach równych 80 – 90% starszej 30 mm x 173, co oznacza, że w wieży BWP można zmieścić jej zadowalający zapas. Obecnie w USA amunicja ta konkuruje z 50 mm x 335 Supershort. Nabój 40 mm x 255 CTAI był opracowywany od 1994 roku, seryjnie został zaś wdrożony we Francji i Wielkiej Brytanii, a obecnie amunicja ta jest intensywnie promowana w Europie. Ma ona postać teleskopową, tzn. pocisk nie wystaje poza łuskę www.fragoutmag.com