Frag Out! Magazine
Issue link: https://fragout.uberflip.com/i/1267214
one siłą rzeczy stabilizowane, obserwacja otoczenia podczas ruchu pojazdu jest zaś mało efektywna. Na lewo od każdego peryskopu znajduje się przycisk który, umożliwia sprowadzenie wieży (osi celownika działonowego) do osi danego peryskopu dowódcy w chwili aktywacji systemu. Ów wyjątkowo prymitywny hunter-killer jest na poziomie pojazdów z lat 60. i poniżej pozio- mu BMP-2, który dysponuje niezależnym wieży TKN-3B... Zarówno dowódca, jak i celowniczy dysponują dwoma 10-calo- wymi monitorami do wyświetlania obrazu z kamery dziennej lub termalnej. Działonowy ma jeden peryskop M17 o kącie widzenia 36°, kierowca pojazdu dysponuje zaś szerokokątnym perysko- pem pryzmatycznym lub też zamiennie – dzienno-nocnym PNK-72 Radomka. Zasadniczym przyrządem obserwacyjno-celowni- czym tego członka załogi jest stabilizowany celownik dzienno-nocny Kollsman DNRS-288. Jego bezpośredni tor optyczny z okularem celownika jest wtórny w relacji do obrazu przekazywanego elektronicznie na wyświetlacze obu członków załogi. DNRS-288 ma dalmierz laserowy, cyfrową kamerę dzienną CCD o stałej ogniskowej 1200 m z matrycą 752x582 pixele i 12-krotnym powiększeniu oraz polu widzenia od 4° do 10° w dzień. Tor nocny oparty jest na kamerze termalnej Galileo Avionica TILDE FC z matrycą 288x4, z dwoma polami obserwacji (szerokim i wąskim). Celownik ma stałą siatkę balistyczną dla wszystkich typów amunicji dla armaty MK.44 i sprzężonego UKM. Odległość mierzona dalmierzem laserowym jest wyświe- tlana zarówno w okularze celownika Kollsman, jak i na monito- rach dowódcy i celowniczego. Celownik współpracuje z prze- licznikiem balistycznym, do którego trafiają automatycznie dane z czujnika meto (temperatura powietrza, ciśnienie, kieru- nek i prędkość wiatru) oraz sensorów wieży – kąta podniesienia uzbrojenia, prędkości ruchu wieży, kierunku, pochyleniu i ruchu pojazdu, itp., do SKO trafia też temperatura ładunku prochowego amunicji. Popraw- ki nanoszone są na siatkę celow- niczą po śledzeniu celu przez kilka sekund z wyciśniętym odpowiednim przyciskiem na manipulatorze dzia- łonowego oraz zmierzeniu odległości do celu. W efekcie występuje ten sam problem co w PT-91 i np. austriackim Ulanie – znak celowniczy odskakuje o wartość poprawki i należy go ponownie naprowadzić na cel aby oddać strzał. Marnuje to cenne sekundy i zwiększa ryzyko błędów lub też złych nastaw jeśli cel zmieni prędkość lub kierunek jazdy. Rosomaki dyspo- nują za to prymitywnym rodzajem autotracera, gdzie po prowa- dzeniu celu w siatce celownika wieża może automatycznie poru- POJAZDY