Frag Out! Magazine
Issue link: https://fragout.uberflip.com/i/1298584
użyta do kontrataku, na przykład na bazy w rejonie Zatoki Perskiej lub siły okrętowe na Morzu Arabskim. Jest możliwe, że taki atak byłby de facto samobójczy, co miałoby znaczenie taktyczne (choćby brak konieczności uwzględniania zapasu paliwa na powrót po ataku). Tutaj jednak istotnym ograniczeniem jest zdolność sił amerykańskich i sojuszniczych do wykrycia takiego ataku i przeciwdziałania mu. Należy bowiem założyć, że część sił – w tym samoloty myśliwskie, wspierane przez AWACS-y oraz naziemną i okrętową obronę przeciwlotniczą – byłaby i tak wydzielona do obrony własnych sił i wykonałyby to zadanie efektywnie z uwagi na różnice w poziomie technicznym sensorów i efektorów. Bardziej prawdopodobnym rozwiązaniem jest użycie w tym celu pocisków balistycznych lub manewrujących (oraz ich szczególnego przypadku w postaci uzbrojonych bezzałogowców). Mogą być one odpalane z ruchomych wyrzutni, rozproszonych na terenie kraju, a ich celem mogą być obiekty w państwach Zatoki Perskiej, zarówno wojskowe, jak i związane z wydobyciem i przeróbką ropy naftowej, Izraelu a nawet amerykańskie instalacje w Europie. Należy jednak założyć, że z tego powodu przed rozpoczęciem działań na teatrze zostaną rozmieszczone amerykańskie systemy przeciwrakietowe – MIM-104 Patriot oraz THAAD uzupełniające te, które już się tam znajdują (na przykład dwie baterie THAAD używane przez siły zbrojne Zjednoczonych Emiratów Arabskich czy izraelski system Arrow). W tych kalkulacjach należy także uwzględnić potencjał, jakim dysponują siły morskie Stanów Zjednoczonych w postaci zdolnych do zwalczania pocisków balistycznych niszczycieli i krążowników. W kalkulacjach należy uwzględnić także możliwości wczesnego wykrywania celów przez sensory satelitarne, samoloty AWACS, U-2 oraz F-35 (co zostało niedawno zademonstrowane podczas ćwiczeń). Potencjalne konsekwencje i stopień skomplikowania związany z obroną obiektów przed atakami pokazują wydarzenia z września 2019 roku, gdy celem ataku bezzałogowców i pocisków manewrujących stały się dwie rafinerie w Arabii Saudyjskiej. Ostatnim elementem tej układanki mogą być wreszcie systemy ulokowane poza Bliskim Wschodem. W razie próby ataku na cele w Europie użyte mogą być komponenty zbudowane w ramach tzw. European Phased Adaptive Approach – a więc siły okrętowe i systemy Aegis Ashore w Rumunii (aktywny) oraz w budowanej jeszcze bazie w Polsce. Na samym wykrywaniu i niszczeniu wystrzelonych już pocisków możliwości przeciwdziałania się nie kończą. Logicznym założeniem jest to, że ruchome wyrzutnie po odpaleniu będą jak najszybciej przemieszczały się w inne miejsce, aby móc załadować kolejny pocisk i go odpalić. O ile z powodów technicznych, poszukiwanie wyrzutni przed ich użyciem może być kłopotliwe, sytuacja zmienia się w chwili wykrycia odpalenia pocisków. Można wówczas wykryć i śledzić wyrzutnię w celu jej jak najszybszego zniszczenia, zwłaszcza jeśli odpowiednie do tego siły będą dostępne (np. dyżurujące w powietrzu samoloty). Kolejną możliwością jest zablokowanie cieśniny Ormuz. Patrząc na mapę, zadanie wydaje się proste. Jest to wąskie gardło, Iran ma do niego łatwy dostęp z lądu stałego oraz z wysp (Abu Musa, Siri), a także posiada liczne środki walki, takie jak lądowe wyrzutnie pocisków przeciwokrętowych, kutry rakietowe, okręty podwodne oraz miny morskie. W szczególności siły morskie mają dużą liczbę kutrów rakietowych – 22 w marynarce wojennej (głównie włoskiego projektu Combattante II) a siły morskie Korpusu Strażników Rewolucji aż 70 kutrów rakietowych i torpedowych różnych typów. Ponadto flota podwodna liczy aż piętnaście miniaturowych okrętów podwodnych i trzy duże (typu Kilo). Hipotetycznie więc Iran może stworzyć własny, morski „bąbel antydostępowy" i zablokować strategicznie ważny akwen. Problemem jest jednak jakość sił tworzących ów bąbel. Iran ma tylko sześć fregat, z czego trzy zbudowane na początku lat 70. XX wieku, więc ich możliwości w zakresie obrony przeciwlotniczej są ograniczone. Nawet przy przesunięciu jednej baterii S-300 oraz innych potencjalnie www.fragoutmag.com