Frag Out! Magazine
Issue link: https://fragout.uberflip.com/i/1323556
Siła ognia Podstawą siły ognia stała wciąż była ta sama armata z tym samym układem stabilizacji oraz niezmienioną amunicją, do której w 1984 roku doszedł jednak pociski APFSDS-T M413 który z dystansu 2 km pokonywał aż 380 – 400 mm stalowej płyty pochylonej pod kątem 60°. Główną zmianą stało się jednak nowe SKO (Matador 2), w którym wykorzystano nowy komputer balistyczny oraz czujnik temperatury powietrza i siły oraz kierunku wiatru. Zastosowano też nowy dalmierz laserowy oparty na szkle neodymowym i trwalszy od poprzednika. Od wersji 2B pojawił się w Merkavie celownik ter- mowizyjny sprzężony w jeden blok z celownikiem celowniczego. Kamera termalna miała skaner linijkowy i bazowała na uniwersalnych modułach. Była to najważniejsza zmiana jakościowa w SKO pojazdu, ale sam Matador 2 początkowo był trapiony licznymi problemami, tak że załogi Merkav Mk.2A osiągały gorsze wyniki strzelań niż załogi Centurionów(!), niemniej po dopra- cowaniu zbierał już bardzo dobre oceny. Oczywista bolączką był wciąż brak możliwości pracy w trybie hunter-killer oraz brak stabilizowanego przyrządu panoramicznego dowódcy. Prosty celownik peryskopowy tego członka zało- gi był prymitywnym przyrządem o powiększeniu 4x lub 20x i słabiutkich parametrach optycznych, nie był też stabilizowany. W efekcie współpraca tandemu dowódca-celowniczy była wolniejsza i zdecydowanie mniej efekt- ywna niż w np. Leopardzie 2 – zwłaszcza w trakcie ruchu pojazdu lub też w momencie, kiedy dowódca nie mógł obserwować otoczenia z włazu. Kolejną zmianą w sile ognia stało się przeniesienie moździerza do wnętrza wieży – za jego obsługę odpowiadał teraz ładowniczy (broń jest odtylcowa i w całości obsługiwana spod pancerza). Donośność tego uzbrojenia wyno- si od 100 do 4000 m, szybkostrzelność teoretyczna zaś do 15 strzałów na minutę. Poszerzeniu uległa też gama zabieranej amunicji – jedną z nich stała się amunicja przeciwpiechotna która zawierała metalowe strzałki oraz prosty zapalnik z wybieranym trybem rażenia lub z nastawianym ręcznie czasem eksplozji, M494 105 mm APERS-T zawierającym około 5000 małych strzałek oraz wyposażonym w nastawiany ręcznie zapalnik. Pole skutecznego raże- nia wynosiło około 300 na 94 m. Amunicja taka była skuteczna w zwalczaniu siły żywej, ale wysoce problematyczne okazało się dobieranie właściwych nastaw zapalnika przez działonowego. W końcu państwo Izrael od końca lat 80. zmuszone było toczyć szereg konfliktów o niskiej intensywności, w których przeciwnikiem czołgów Cahlu były nie pojazdy opancerzone państw arabskich, a lekka piechota o różnym stopniu nasycenia bronią przeci- wpancerną. Dodatkowo spadająca tolerancja społeczeństw zachodnich (w tym USA) na „straty towarzyszące" wymuszała stosowanie punktowych i „chirurgicznie precyzyjnych" odpowiedzi zamiast bombardowań lotniczych czy też ostrzału artyleryjskiego. Siłą rzeczy kierowało to punk ciężkości na albo pociski kierowane albo na z natury precyzyjny ogień czołgów. Należy jednak podkreślić, że priorytetem wciąż było szybkie i pewne rażenie sekcji przeciwpancernych piechoty przeciwnika. Dodatkowym problemem stała się konieczność wyposażenia czołgów w skuteczny środek niezabijający do www.fragoutmag.com