Frag Out! Magazine
Issue link: https://fragout.uberflip.com/i/1463214
Obecnie podstawowym aktem prawnym dotyczącym obronno- ści, oprócz Konstytucji, jest Ustawa o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej z roku 1967, a więc uchwalona ponad pół wieku temu w zupełnie innych realiach politycznych i militarnych. Ta ustawa, do 1989 roku mająca w tytule Polską Rzeczpospolitą Ludową, była pisana na użytek państwa i armii szykujących się do jednej i tylko jednej wojny. Jedynym potencjalnym przeciwnikiem miały być państwa zachodnie, a Polska miała wziąć w niej udział po stronie Układu Warszawskiego. Trzecią wojnę światową planowano prowadzić z użyciem wszystkich dostępnych zaso- bów, w tym broni jądrowej i toczyć się ona miała na obszarze całego kontynentu. Podczas gdy główna część polskiego wojska, wchodząca w skład wystawianego na czas wojny Frontu Polskiego, miała brać udział w ofensywie na Niemcy i Danię, pozostałe siły miały zapewnić obronę terytorium Polski, przez które przemieszczałyby się siły radzieckie, należące do kolejnych rzutów strategicznych oraz zaopatrzenie dla sił walczących na froncie. Łatwo jest zauważyć, że taki kształt przyszłej wojny wymagał wystawienia zarówno kilkusettysięcznej formacji frontowej, złożonej z armii ogólnowojskowych, lotniczych, sił zabezpieczenia i wsparcia jak również sił obrony terytorium. Co więcej, wysiłek wojenny wymagał wsparcia. Jakoś należało przecież dostarczyć zaopatrzenie, utrzymywać porządek oraz radzić sobie ze skutka- mi nalotów, w tym zniszczeniami infrastruktury. Stąd też, przepisy przyjęte w roku 1967 zakładały, że obowiązek obrony mógł być realizowany w formie służby wojskowej, służ- by w formacjach samoobrony i „dziedzinach zmilitaryzowanych" oraz powszechnej samoobronie ludności i ponoszenia świadczeń osobowych i rzeczowych. Sama służba wojskowa mogła być odbywana przez żołnierzy zawodowych, żołnierzy zasadniczej służby wojskowej, odbywaniu szkoleń wojskowych oraz wreszcie pełnienia służby w razie mobilizacji i wojny. Służba w formacjach samoobrony oznaczała wykonywanie obowiązków w ramach obrony cywilnej, zwłaszcza przed skutkami użycia broni maso- wego rażenia. Obejmowały one w założeniu takie działania, jak utrzymanie i obsługę schronów, ratownictwo techniczne, roz- poznanie skażeń i odkażanie oraz udzielanie pomocy medycznej. Służba w dziedzinach zmilitaryzowanych oznaczała wykonywanie zadań przez całe zakłady pracy, instytucje lub wręcz branże go- spodarki i administracji, w których na czas mobilizacji i wojny stosunek pracy zamieniano na stosunek służby, wykluczający na przykład dobrowolne odejście z takiego zmilitaryzowanego zakła- du oraz dający możliwość skoszarowania osób. www.fragoutmag.com