Frag Out! Magazine
Issue link: https://fragout.uberflip.com/i/1472105
A-50/A-50U, samoloty rozpoznania radioelektronicznego Ił-22PP, czy powietrze tankowce Ił-78. Temu znacznemu potencjałowi Ukraińskie Siły Powietrzne mogły przeciwstawić trochę ponad 100 własnych maszyn w postaci samolotów szturmowych Su-25, bombowców Su-24 oraz samolotów myśliwskich MiG-29 i Su-27. Cennym uzupełnieniem tego potencjału było kilka zestawów BSP Bayraktar TB2 klasy MALE. Wyraźna przewaga rysowała się również w kwestii lotnictwa śmigłowcowego, strona rosyjska dysponowała około 250 śmigłowcami, wśród których znalazły się między innymi śmigłowce szturmowe Mi-28N, Mi-35M i Ka-52 oraz śmigłowce transportowe rodziny Mi8/Mi17. Ukraiński potencjał w tym zakresie stanowiło około 100 maszyn, wśród nich śmigłowce szturmowe Mi-24 i transportowe Mi-8/Mi-17. Najtrudniejsze zadanie dotyczy jednak oceny potencjału ilościowego rosyjskiej i ukraińskiej obrony powietrznej. Tej pierwszej, ponieważ systemy w jej posiadaniu w znacznej części wchodzą w skład wojsk lądowych, wykraczając poza poziom wiedzy autora, tej drugiej – ponieważ trudno z dużą dozą prawdopodobieństwa oszacować relację stanu deklaratywnego jednostek w odniesieniu do faktycznie sprawnych, wyremontowanych systemów. Szacuje się jednak że ukraińska OPL przed rozpoczęciem konfliktu mogła dysponować 30-40 bateriami systemu przeciwlotniczego średniego zasięgu S-300PS/PT i ponad 20 bateriami systemów krótkiego zasięgu Buk-M1, uzupełniały je nieliczne baterie systemu S-300W i S-125M. Osobny temat to systemy krótkiego i bardzo krótkiego zasięgu, takie jak Tor i Tunguzka, wchodzące głównie w skład wojsk lądowych oraz naramienne wyrzutnie pocisków rakietowych Igła, Piorun czy Stinger. Przebieg konfliktu Rosyjska inwazja na Ukrainę rozpoczęła się 24 lutego tego roku we wczesnych godzinach porannych. W zasadzie jednocześnie z przekroczeniem granicy przez rosyjskie wojska lądowe do działań przystąpiły również rosyjskie siły powietrzne. Taki, a nie inny plan operacji postawił WKS w niekorzystnej sytuacji, bowiem siły te nie dysponowały wzorem kampanii prowadzonych przez państwa zachodnie dniami lub tygodniami na swobodne działania nad Ukrainą zmierzające do uzyskania przewagi w powietrzu, a następnie zniszczenia wcześniej wyznaczonych celów. Mimo to początkowe rosyjskie kroki nie różniły się w ogólnym zakresie od sposobu prowadzenia takich operacji przez siły powietrzne zachodu. Pierwszym akordem ataku było bowiem kombinowane uderzenie lotniczo- rakietowe na ważne elementy systemu obrony powietrznej, takie jak systemy przeciwlotnicze średniego zasięgu, systemy radiolokacyjne średniego i dalekiego zasięgu, stanowiska dowodzenia czy bazy lotnicze. Orężem użytym w tym ataku były przenoszone przez bombowce strategiczne Tu-95MS i Tu-160 pociski manewrujące Ch-555 i Ch-101, przenoszone przez okręty w postaci fregat typu Admirał Grigorowicz i okrętów rakietowych typu Bujan pociski 3M14 systemu Kalibr, czy wystrzelone z samobieżnych, lądowych systemów Iskander pociski manewrujące 9M728. Te ostatnie jednak odpowiedzialne były głównie za uderzenia ANALIZA