Frag Out! Magazine
Issue link: https://fragout.uberflip.com/i/1472105
Jednocześnie w obszarach zurbanizowanych siły ukraińskie zdołały skutecznie wykorzystać dostępne im środki, w tym granatniki przeciwpancerne i przeciwpancerne pociski kierowane oraz w szczególności ogień artylerii, w tym naprowadzanej z wykorzystaniem bezzałogowców. Trudno jest oszacować w tej chwili zakres poniesionych przez Rosjan strat, faktem jest, że opór w regionie Kijowa był skuteczny. Odmienny przebieg miały działania w innych obszarach. Na froncie północno-wschodnim, zgrupowania rosyjskie zdołały prowadzić szybkie natarcie w kierunku Kijowa, nie zdołały jednak zająć miasta Czernihów. Możliwe, że działania te były prowadzone celowo, gdyż strategicznym celem była stolica i zakładano, że izolacja znajdującej się w Czernihowie ukraińskiej 1. Samodzielnej Brygady Pancernej będzie wystarczająca. Do 17 marca nie zostały także zajęte miasta Konotop, Królewiec, Szostka, Iczynia oraz Ochrytka. Rosjanie także do końca marca nie zajęli całego terenu północno- wschodniej Ukrainy, gdzie pozostawały siły ukraińskie, koncentrując się na działaniach w obszarze Kijowa. Nie jest to nic zaskakującego – podczas działań manewrowych, zdobywa się tylko, co jest warte zdobycia. Należy jednak pamiętać, że głębokość na jaką wdarły się rosyjskie zgrupowania pancerne i zmechanizowane nie oznaczała pełnej i stałej kontroli nad danym obszarem. W ciągu pierwszych trzech tygodni walk nie osiągnięto także sukcesu na froncie wschodnim. Mimo zagrożenia, Charków nie został zajęty, podobnie jak Słowiańsk i Kramatorsk. Sukcesem na skalę operacyjną zakończyło się natomiast natarcie na południu. Zajęto pas od Chersonia po granicę z doniecką republiką ludową, podczas gdy – za wyjątkiem broniącego się wciąż Mariupola – obrona ukraińska cofnęła się na linię przebiegającą na południe od Zaporoża. Rosjanom udało się także przekroczyć Dniepr, podejść pod Mikołajów oraz podjąć działania rajdowe w kierunku północno-zachodnim, w kierunku Krzywego Rogu. Do końca marca ukraińskie kontrataki sprawiły, że Rosjanie cofnęli się, a linia styczności wojsk była zbliżona do granicy obwodu chersońskiego, zajmując duży przyczółek – o szerokości około 100 kilometrów na zachodnim brzegu Dniepru. Równocześnie z działaniami lądowymi trwała walka w powietrzu. Lotnictwo rosyjskie, zgodnie z kanonami działań lotniczych, dokonało uderzeń lotniczych i rakietowych już pierwszej nocy wojny, dążąc do obezwładnienia ukraińskiej obrony przeciwlotniczej oraz lotnictwa. Do ataku, oprócz samolotów i pocisków, użyto także bezzałogowych samolotów- celó, mających sprowokować obronę przeciwlotniczą do otwarcia ognia i ujawnienia stanowisk ogniowych. Rosja zgromadziła na użytek kampanii powietrznej znaczne siły, przekraczające 300 samolotów bojowych i trudną do określenia liczbę śmigłowców. Dawało to więc wielokrotną przewagę liczebną nad siłami ukraińskimi, posiadającymi 70 samolotów myśliwskich i około 30 szturmowych. Ponadto strona rosyjska miała do dyspozycji pociski balistyczne i manewrujące oraz samoloty wczesnego wykrywania i naprowadzania. Wydawać by się mogło, że rosyjskie lotnictwo z łatwością wywalczy panowanie w powietrzu. Zamiar ten udał się jedynie częściowo. Zniszczono kilka stacji radiolokacyjnych różnego typu, udało się także zadać jakieś – trudne do określenia – straty obronie przeciwlotniczej. Przez cały dotychczasowy czas trwania walk siły powietrzne Ukrainy były w stanie prowadzić, choć na ograniczoną skalę, działania bojowe. Aktywna i zdolna do zadawania strat była także naziemna obrona przeciwlotnicza – od zestawów S-300, po zestawy Buk. Najbardziej medialne, a wręcz mitologizowane, stały się oczywiście już posiadane oraz dostarczane z Zachodu zestawy przenośne – Igła, Stinger czy Piorun. Oczywiście nie można tego pomijać, zwłaszcza że zestrzeliły one www.fragoutmag.com