Frag Out! Magazine

Brak odpowiednich zapasów amunicji w sposób drastyczny upośledzi nie tylko możliwości bojowe naszych WRiA (budując je, należy też pamiętać o stratach powodowanych w zapasach na skutek działań przeciwnika), lecz również zdolności do prowadzenia szkoleń dla żołnierzy – nie tylko w jednostkach, ale też i w przeznaczonych do tego ośrodkach. Trzeba też zadać pytanie, czy w planach rozbudowy RiA uwzględniono potrzebę rozwinięcia zdolności szkoleniowych tejże formacji poprzez rozbudowę bazy dydaktycznej, poligonów czy też zwiększenie ilości kadry. Centrum Szkolenia Artylerii i Uzbrojenia (CSAIU) w Toruniu pod koniec lat 90. kształciło około 200 specjalistów (oficerów i podoficerów) rocznie, i było to zbyt mało w stosunku do ówczesnych potrzeb. Brak przeszkolonej kadry może stanowić poważny problem leżący na drodze realizacji naszych ambitnych planów. Jest to jeden z palących problemów, który musi być rozwiązany wraz z wprowadzaniem do jednostek planowanej ilości środków ogniowych – artyleria bez odpowiedniej jakościowo i ilościowo amunicji oraz wysz- kolonej kadry jest tylko i aż wysokiej jakości sprzętem, który musi być regularnie konserwowany i serwisowany, w czym „ukryty" jest gros ko- sztów współczesnego SpW, co również powinno zostać rozwiązane na poziomie systemowym. Dotychczasowe przedsięwzięcia modernizacyjne charakteryzowały się dążeniem do zbudowania własnego potencjału projektowo-produkcyjne- go w polskim przemyśle obronnym. Dzięki temu, np. Huta Stalowa Wola S.A., w kooperacji z innymi polskimi firmami, jest w stanie dostarczyć kompletne dywizjonowe czy kompanijne moduły ogniowe podstawowych środków ogniowych, które są w dodatku rozwiązaniami naszego prze- mysłu. Środki te są w zakresie dowodzenia wspierane przez ZsyDiKO Topaz, również polskiej produkcji. Jest to kapitał, z którego musimy czerpać w procesie modernizacji pełnymi garściami. Posiadanie własnych kompetencji w produkcji tych systemów jest kluczowe z punktu widzenia bezpieczeństwa państwa, pozwala bowiem na ich produkcję, eksport oraz modernizację – nawet w przypadku obowiązujących ograniczeń natury licencyjnej, opłat czy zgód licencjodawcy, pozycja integratora, posiadającego wiedzę, kompe- tencje oraz technologię do produkcji danego rozwiązania to produkcja uprzywilejowana, o którą Polska powinna zawsze walczyć. Zamówienie przez MON znacznej ilości systemów K9 w Republice Korei zamiast postawienie na rozwinięcie zdolności HSW do produkcji większej ilości AHS Krab zostało potraktowane w środowisku jako ograniczenie krajowego potencjału produkcyjnego i projektowego. Decyzje o zakupie kilkuset haubic, które będą produkowane równocześnie w dwóch, oddalo- nych o tysiące kilometrów od siebie ośrodkach to wejście w grę o wysokim ryzyku. Z jednej strony, produkcja jednego z najpopularniejszych w świe- cie zachodnim systemów artyleryjskich oraz wejście w dalszy rozwój te- jże konstrukcji to niewątpliwie plusy tego „dealu". Przy takiej skali trzeba walczyć o wszystko, co może zostać w takim zamówieniu pozyskane, jak np. ustanowienie centrum serwisowo-modernizacyjno-kompetencyjnego dla tego SpW na region Europy i Bliskiego Wschodu. Już dziś użytkown- ikiem K9 są Finlandia, Estonia oraz Norwegia, nie wykluczone, że nad pozyskaniem tego systemu zastanawiają się kolejne kraje, w dostawy dla 12 www.fragoutmag.com

• Cover