Frag Out! Magazine
Issue link: https://fragout.uberflip.com/i/1526112
Patrząc na przedsięwzięcie realnie, to jeśli do końca 2024 roku żołnierze ZACZNĄ otrzymywać nowy sprzęt, wówczas będzie można mówić o bardzo dobrym początku, a jeśli proces w większej części zostanie zrealizowany do końca 2025 roku, to będzie można odtrąbić sukces. Musze przyznać, że MON i SG do „Operacji Szpej" podchodzą z dużym zaangażowaniem i werwą oraz w sposób raczej dotąd niespotyka- ny (albo spotykany sporadycznie). Okazuje się bowiem, że zwrócono się o pomoc w programie do zewnętrznych ekspertów, ludzi spoza wojska (byłych mundurowych, ale nie zza biurka, żołnierzy WOT czy wreszcie ludzi zajmujących się zawodowo tematyką wyposażenia oraz pasjonatów). Ruch bardzo dobry, bo ci ludzie są po prostu „na bieżąco" w tematach, które u nas będą właśnie realizowane, z tą różnicą, że w wielu przypadkach to osoby bardzo dokładnie śledzące rozwój wyposażenia na całym świe- cie i mające dużą wiedzę w tej materii. Na szczęście „Operacja Szpej" nie startuje od absolutnego zera, bo cały czas realizowany jest program Tytan (przemilczmy to, że według założeń z początku programu kom- pletne zestawy miały być w linii w 2017 roku...), a polski przemysł zbrojeniowy na bieżąco rozwija swoje produkty. Jest więc baza wyj- ściowa, a co więcej – testy niektó- rych elementów (np. nowe mundury, systemy odzieży, wyposażenie czy osłony balistyczne) są już nawet testowane w polu. Część rzeczy będzie można zatem wziąć z pro- gramów już trwających albo 1:1 albo po niezbędnej modyfikacji. Inne trzeba będzie zaprojektować, przetestować i dopiero wdrożyć, a jeszcze inne po prostu kupić od zewnętrznych producentów. Nie ma bowiem sensu w niektórych przy- padkach wyważać otwartych drzwi i wydawać pieniądze na programy R&D, które będą kosztowne i zabiorą masę czasu, skoro pewnego typu wyposażenie można bez problemu kupić od renomowanych producen- tów, od lat zaopatrujących armie na (prawie) całym świecie. Myślę tu zarówno o gotowych produktach, jak i samych technologiach, a żeby było ciekawiej, to częściowo tak się już dzieje od kilku lat, więc wystar- czy po prostu rozszerzyć to działa- nia na pozostałe brakujące elemen- ty i już będzie dobrze. Oczywiste jest, że priorytet muszą mieć firmy polskie, przede wszyst- kim z grupy PGZ, bo te firmy możli- wości mają, zarówno projektowe, jak i produkcyjne. Dopiero w mo- mencie „niewydolności" polskiego sektora zbrojeniowego należy wejść na polski rynek firm prywatnych, a w dalszej kolejności – zagranicz- nych. Przy zakresie „Operacji Szpej" można w zasadzie z założenia przy- jąć, że wyjście na firmy prywatne i zagraniczne po prostu będzie konieczne, ale – powtarzam – więk- szość da się zrealizować siłami pol- skiego przemysłu zbrojeniowego. Dobrze by było, gdyby w trakcie ope- racji wsłuchać się uważnie w głosy użytkownika końcowego czy dorad- ców, zarówno te, które mówią o brakach w wyposażeniu i potrze- bach, jak i w te, które będą dotyczyły testowanego szpeju. Kardynalnym błędem będzie okopanie się na wła- snej pozycji jak Ruscy pod Bachmu- tem i twierdzenie, że ma się rację, użytkownik się nie zna, a dostarczo- ny mu sprzęt to kategoria „łuczsze w mirie, anałogow niet" (najlepsze na świecie, brak odpowiednika). Osoby odpowiedzialne za „Operację Szpej" muszę po prostu w te głosy się wsłuchiwać – nie mówię, że 100% z nich realizować, bo często gęsto będą to po prostu opinie róż- ne, a czasem wręcz wykluczające się, no ale między innymi właśnie po to zostali w końcu zaproszeni zewnętrzni eksperci, prawda? Nie można tez stawiać w postaci spiżowej figur na piedestale wojsko- wych instytucji uczestniczących w operacji, bo one także zwyczajnie czasem mogą czegoś nie wiedzieć, nie znać najnowszych rozwiązań czy po prostu najnormalniej w świe- 80 www.fragoutmag.com