Pozostałych 10 (Su-22M4) dokupiono w 1986 roku. Wersja Su-22M4
charakteryzowała się integracją z nowym systemem nawigacyjno-
celowniczym oraz zmodyfikowaną konstrukcją wlotu powietrza
(nieregulowany czubek). Z kolei Su-22UM3K dysponowała tylko
jednym stałym działkiem kalibru 30 mm, a także zmodyfikowaną
konstrukcją sterów wysokości.
Wraz z nimi strona radziecka dostarczyła także niewielkie partie
zaawansowanego uzbrojenia klasy powietrze-ziemia – m.in. pociski
Ch-25M (przeznaczone do zwalczania stacji radiolokacyjnych) oraz
kierowane pociski Ch-23 i Ch-29. Dodatkowo umowa obejmowała
dużą partię kierowanych pocisków powietrze-powietrze R-60. Poza
nimi maszyny mogły przenosić klasyczne bomby grawitacyjne,
a także zasobniki z niekierowanymi pociskami rakietowymi oraz
uzbrojeniem strzeleckim. W latach 80. XX wieku część z nich
zmodyfikowano do przenoszenia zasobników rozpoznawczych KKR-1
(wcześniej zakupionych wraz z niewielką partią Su-20).
Dzięki dużemu resursowi technicznemu oraz liczebności samoloty
powyższego typu stanowiły ważny element polskiego lotnictwa
po zmianach ustrojowych. Jednocześnie, po przejściu pierwszego
okresu wdrożenia, liczba wypadków była stosunkowo niewielka
– ostatni Su-22 utracony w Polsce został omyłkowo zestrzelony
podczas ćwiczeń obrony przeciwlotniczej na Centralnym Poligonie
www.fragoutmag.com
