Frag Out! Magazine
Issue link: https://fragout.uberflip.com/i/879266
a w dolnej części pleców paski i sprzączki, którymi worki mocowano do ramy. Z ramy wyeliminowano D-ringi oraz górną poduszkę, którą zastąpiła koperta przy worku. Dodano też wzmocnienie dolnej części ramy w postaci dodatkowej wewnętrznej rurki do około 1/3 wysokości. Ponadto szelki uzyskały charakterystyczny, wygięty kształt, co wydatnie poprawiło komfort. W takiej formie plecaki medium i large oraz ramę standaryzowano 17 stycznia 1973 wraz z całym nowym systemem oporządzenia ALICE. Seryjne worki Field Pack Combat medium oraz large. Pierwszy kontrakt na plecaki ALICE medium oraz large rozpisano w ostatnim kwartale 1973 roku, stąd w nazwie kontraktu znajdziemy już rok 1974. Workowi medium nadano numer FSN 8465- 001-6480, a workowi large 8465-001-6481. Worek medium prawie w całości wykonany jest z nylonu w kolorze OG106 o gramaturze 7,5 uncji. Składa się z głównej komory, która zasadniczo ma kształt prostopadłościanu o wymiarach mniej więcej 16x31x50 cm i od góry zamknięta jest poprzez ściągacz z paracordu zabezpieczony plastikowym zapięciem/blokadą oraz przykryta klapą wyposażoną z warstwą podgumowanego materiału. Plastikowe zapięcia ściągacza w pierwszych plecakach były produkcji szwedzkiej, miały szary kolor i szwedzkie oznaczenia producenta (Fixlock 194, Fixfabriken Goteborg). Wewnątrz klapy ukryta jest kieszeń na płaskie przedmioty (np. mapy) zamykana na rzep, a jej otwarcie ułatwiają doszyte niewielkie kawałki taśmy. Spodnia część komory głównej podszyta jest dodatkową warstwą materiału dla wzmocnienia i ma dwa otwory drenażowe. Na plecaku naszyte są trzy identyczne prostopadłościenne kieszenie o wymiarach około 12x8x23 cm. Każda z kieszeni naszywana jest na worek, przez co między workiem a kieszeniami robi się przestrzeń, gdzie można umieścić jakiś przedmiot (np. maczetę). Kieszenie zamknięte są klapkami z kombinacją taśmy z dwoma zatrzaskami do szybkiego otwierania/zamykania oraz klamerką regulującą objętość kieszeni. Dno kieszeni jest podwójne i także wyposażone w otwór drenażowy. Wewnątrz komory głównej plecaka znajduje się dodatkowa kieszeń wzmocniona 1-calowymi taśmami, służąca do przenoszenia radia PRC25/77 i zabezpieczona taśmą zamykaną na klamerkę. Poniżej kieszeni wszyte są trzy D-ringi, które służą do przywiązania trzech sznurków wykonanych z paracordu i przyczepionych wewnątrz do dna plecaka w przypadku, gdy potrzeba zmniejszyć jego objętość. Powyżej zewnętrznych kieszeni worek obszyty jest dookoła taśmą o szerokości 2 i ¼ cala służąca do mocowania do plecaka innych elementów oporządzenia. W pierwszych plecakach taśma ta ma nabitą sporą ilość oczek do mocowania elementów wyposażenia za pomocą haków pochodzących jeszcze z czasów oporządzenia M1910. Dwa podobne fragmenty taśmy przyszyte są po bokach na wysokości połowy kieszeni i w najstarszych plecakach również były one wyposażone w metalowe oczka. Na spodzie plecaka znajdziemy dwa kolejne kawałki taśmy 2 i 1/4 cala służące np. do przytroczenia śpiwora od dołu za pomocą troków. Analogiczne dwa punkty mocowania znajdują się jeszcze na bokach worka. Do górnej, tylnej części pleców doszyto kopertę do montażu worka na ramie, a w plecakach z początku produkcji element ten w środku był wypełniony plastikową siatką. Wewnętrzna strona koperty wykonywana była z mocniejszego nylonu o gramaturze 12,5 uncji – tego samego, z którego robiono ładownice na magazynki. Bardzo ciekawie rozwiązano kwestię zapięcia plecaka, gdyż taśmy służące do jego zapinania de facto przyszyte są przez całą długość pleców i dzięki temu służą za wzmocnienie oraz obejmują cały worek dookoła. Jednocześnie w tylnej, dolnej części worka umieszczona jest taśma, którą worek można mocować do ramy. Na boku plecaka znajduje się też specjalna klamra do tego celu. Szelki do worka medium można zamocować do dwóch górnych D-ringów schowanych pod kopertą na stelaż wzmocnionych poprzecznie 1-calową taśmą oraz dwóch D-ringów umieszczonych w dolnych tylnych narożnikach worka. W początkowych latach produkcji, na plecach, poniżej pieczęci z kontraktem umieszczano też okienko, w które można było włożyć kartkę z nazwiskiem. Najbardziej charakterystycznym elementem plecaków z początku produkcji były klamry służące do zapinania komory głównej, regulacji długości pasków zamykających kieszenie zewnętrze i zamykania kieszeni na radio, wyposażone w sprężynowy mechanizm, który po naciśnięciu umożliwiał przesuwanie taśmy. Klamry produkowano w co najmniej dwóch wzorach – zależnych od kontraktora, które lekko różniły się ogólnym wyglądem, ale spełniały dokładnie wyposażenie