Frag Out! Magazine
Issue link: https://fragout.uberflip.com/i/986912
wypełnienie balistyczne zaprojektowane jeszcze w latach 50. coraz mniej przystawało do realiów nowoczesnego pola walki. Kamizelki CM/ICM oraz program Personnel Armor System W marcu 1970 roku Army Materiel Command (AMC) zleciło przygotowanie 5-letniego projektu pod nazwą Personnel Armor System Technical Plan. W jego ramach zamierzano opracować udoskonaloną kamizelkę oraz nowy hełm, włączony do programu w kwietniu. Nowa kamizelka miała być przede wszystkim wygodniejsza, mieć bardziej zwartą konstrukcję, gdyż wypełnienie wcześniejszych modeli lubiło się dziwnie układać lub przemieszczać względem zewnętrznego pokrowca. Poza tym miała ona lepiej zasłaniać ciało żołnierza przy poprawionej odporności na działanie odłamków amunicji artyleryjskiej, zarówno klasycznej (conventional munitions), jak i jej nowych typów (improved conventional munitions). Pierwszy model nowej kamizelki testowano już w 1972 roku. Tak naprawdę bardzo mało o niej wiadomo, poza tym, że na pierwszy rzut oka wyglądała jak bardziej płaska kamizelka M69 - nadal była oliwkowa, miała identyczne kieszenie, taśmy na dodatkowe wyposażenie oraz podobne zapięcie na rzep. Grubość i sposób ułożenia wypełnienia balistycznego we wcześniejszych modelach były poddawane mocnej krytyce. Dodatkowo całe wypełnienie umieszczano w winylowej „poszewce", która była zupełnie nieprzepuszczalna, co było uciążliwe w gorącym klimacie. Poza tym, w trakcie eksploatacji pękała, przez co balistyczny nylon w środku mógł nasiąkać wodą, a jego właściwości ochronne ulegać degradacji. Sądząc z dostępnych zdjęć, na tym etapie, choć kamizelka nie uzyskała jeszcze ostatecznej formy, był już gotowy pomysł, jak poradzić sobie z ułożeniem wypełnienia we w miarę rozsądny sposób, gdzie warstwy są odpowiednio pozszywane i zamocowane bez luzów w zewnętrznym pokrowcu. W styczniu 1973 Departament Armii zgłosił zapotrzebowanie (Materiel Need) na Personnel Armor System for Ground Troops i skoro nie był to już tylko plan badawczy, a konkretna potrzeba prace mogły ostro ruszyć do przodu. W maju 1973 opublikowano raport TR-73-51-CE „The Carrying of Loads Within an Infantry Company", w którym modele przedstawiający sylwetki różnych specjalności wyposażeni byli między innymi w najnowszy model kamizelki z Natick. Ta kamizelka była już bardziej zbliżona do przyszłej kamizelki PASGT, choć nadal była wykonana w jednolitym, oliwkowym kolorze. Przesunięto w niej kieszenie oraz taśmy do mocowania wyposażenia/ granatów trochę w dół, dodano też naramienniki stabilizowane za pomocą taśm, choć sposób ich zapinania odrobinę się różnił od docelowych. Zapięcie z przodu miało bardziej prostokątny kształt przypominający ten z współczesnych kamizelek typu Interceptor, a pomiędzy naramiennikami i kieszeniami po raz pierwszy pojawiły się dodatkowe wzmocnienia pod kolbę broni. W sierpniu 1973 roku wykonano nowe prototypy kamizelek nazwane CM/ICM (od conventional oraz improved conventional munitions). Kamizelka w całości była skonstruowana z 12. warstw balistycznego nylonu o gramaturze 475 g/m 2 , wliczając w to warstwę zewnętrzną w kamuflażu ERDL oraz wewnętrzną oliwkową. Balistyczny nylon był hydrofobizowany, przez co wypełnienia nie trzeba było już umieszczać w dodatkowej winylowej kopercie chroniącej przed wilgocią. Kołnierz wykonany był z sześciu warstw. Ogólny kształt kamizelki był już prawie identyczny z kamizelkami produkcyjnymi. Różnice dotyczyły poszycia kołnierza i kieszeni z oliwkowego nylonu, z jakiego produkowano kamizelki M69, oraz dodatkowego wzmocnienia dolnej przedniej części naramienników wykonanego z dodatkowej warstwy oliwkowego nylonu. Wzmocnienia pod kolbę pod naramiennikami też były oliwkowe, a paski mocujące naramienniki do zasadniczej części - czarne. Kamizelki nie dostały numeru NSN, nie były produkowane na kontrakt, ale oznaczano je zamówieniem projektowym na metce. Kamizelkę opisano w specyfikacji LP/P.DES 30-73. Ważnym detalem, który pojawił się w tym modelu, było połączenie przedniej i tylnej części kamizelki za pomocą czterech elastycznych taśm od zewnątrz i czterech sztywnych nylonowych taśm wewnątrz. Tylna część kamizelki składała się z czterech oddzielnych elementów nachodzących na siebie, co zwiększało zakres ruchów użytkownika. Na tym etapie pojawiło się też docelowe rozwiązanie zapięcia w formie klapki z nylonu z rzepem. Kamizelka CM/ICM w rozmiarze medium miała masę 3,8 kilograma. Kolejne egzemplarze testowe kamizelek CM/ICM wyprodukowano już wg specyfikacji LP/P.DES 30-73A z 19 sierpnia 1974 r. Różnice dotyczyły głównie kolorystyki i materiałów - od tej pory wszystkie elementy kamizelki były wykonywane z materiału w kamuflażu. Celem wzmocnienia, zewnętrzne kieszenie wykonano nie z nylonu, a z grubej satyny NYCO, znanej z kurtek i spodni M65. Prototypy nadal miały dodatkowe wzmocnienie dolnej przedniej części naramiennika (dodatkowa warstwa materiału). Sądząc po zdjęciach i jak te elementy się układały można sądzić, że naramienniki i wzmocnienia pod kolbę w całości były wykonane nadal z dodatkowej warstwy balistycznego nylonu. Kamizelki CM/ICM przy podobnej masie teoretycznie zapewniały WYPOSAŻENIE