Frag Out! Magazine
Issue link: https://fragout.uberflip.com/i/986912
Skąd w ogóle pomysł na granatnik rewolwerowy i jakie są jego zalety nad granatnikami jednostrzałowymi, nie- zależnie czy w formie podwieszanej pod karabinek czy samodzielnej? Koncepcja zrodziła się w RPA, gdzie woj- sko poszukiwało sposobu na zwiększenie siły ognia dru- żyny piechoty. A w czym granatnik rewolwerowy wygrywa nad jedno- strzałowym? Po pierwsze, broń tej klasy oferuje znacz- nie wyższą szybkostrzelność – sześcionabojowy bęben można wystrzelić i wymienić na nowy w ciągu 30 sekund (chociaż dobrze wyszkolony strzelec może wystrzelić sześć pocisków w zaledwie trzy sekundy) , osiągnięcie takiego wyniku w przypadku granatników typu M203 czy M320/HK69 jest niemożliwe ze względu na kon- strukcję, wymagającą przed każdym strzałem usunięcia łuski oraz załadowania nowego naboju. Siła ognia oraz jego natężenie jest więc nieporównywalnie wyższe i po- zwala w krótkim czasie zasypać przeciwnika pociskami z dużo dłuższego dystansu, na dodatek, celniej. Po drugie, granatników można używać ich do prowadzenia ogania pośredniego i bezpośredniego. Po trzecie, pozwalają na wykorzystywanie szerokiej gamy amunicji, a w przypad- ku najnowszych konstrukcji, na użycie amunicji niskiej oraz średniej prędkości o znacznie wyższym zasięgu, na- wet dwukrotnie wyższym niż w przypadku granatników podwieszanych. Oczywiście, minusem są dużo większe gabaryty, utrudniające przenoszenie (żołnierz musi być uzbrojony jeszcze w broń długą) oraz masa. Pomimo tej wady granatniki rewolwerowe stanowią więc doskonałe uzupełnienie uzbrojenia na poziomie drużyny piechoty i znacznie zwiększają jej siłę ognia. Pierwszym udanym granatnikiem rewolwerowym, który wszedł do szerszego użycia był opracowany na zlecenie sił zbrojnych RPA, granatnik Armscor MGL-40, który SADF przyjęło do uzbrojenia w 1985 roku. Warto zaznaczyć, że również w Polsce prowadzono prace nad tego typu uzbro- jeniem, czego efektem jest granatnik ZM Tarnów RGP-40 ostatnio zakupiony przez Policję. Bohater niniejszego ar- tykułu, AV-140 MSGL, jest eksportową wersją granatnika M32A1, do którego prawa ma rząd amerykański. M32A1 to najnowsza, krótkolufowa odmiana przyjętego przez amerykańska piechotę morską w 2005 roku, który jest bezlicencyjną kopią granatnika Milkor Mk 1L oferowane- go jako MGL-140, produkowaną od momentu wygaśnięcia oryginalnego połuduniowoafrykańskiego patentu. USMC z powodzeniem wykorzystywało granatniki M32 podczas działań w Iraku oraz Afganistanie, zwłaszcza podczas działań w terenie zurbanizowanym, gdzie udowodniły swoją przydatność. Granatnik M32A1 został przyjęty jako Mk 14 Mod 0 przez USSOCOM. Należy zaznaczyć, że Milkor USA oraz Milkor (Pty) z RPA poza nazwą nie mają ze sobą nic wspólnego, a AV-140 i M32A1 są w cało- ści produkowane w USA. AV-140 MSGL jest bronią półautomatyczną zasilaną z magazynka bębnowego o pojemności sześciu nabojów. Głównym elementem broni jest stalowa rama, do której przymocowany jest magazynek bębnowy. Wloty komór bębna są zakryte obracaną w prawą stronę pokrywą, do której przymocowany jest polimerowo chwyt pistoletowy i mechanizm uderzeniowo-spustowy oraz kolba osadzona na tubie. AV-140 został wyposażony w kolbę teleskopową Vltor IMOD Clubfoot wykonaną z polimeru i wyposażoną w masywną gumową stopką tłumiącą odrzut granatni- ka, miejscem na złączkę QD pasa nośnego oraz z dwo- ma szczelnie zamykanymi przedziałami na zapasowe www.fragoutmag.com