Frag Out! Magazine
Issue link: https://fragout.uberflip.com/i/1055276
do pewnego stopnia radzi sobie z systemami ochrony hard kill, co za- wdzięcza opcji bardzo specyficznej trajektorii ataku oraz dolotu do celu. Po prostu elastyczność użycia ppk Spike oraz pewność naprowadzania są zdecydowanie większe niż w FMG-148. Odbywa się to kosztem dłuż- szego o 7–26 s manualnego naprowadzania (lub tylko jego korekty), ale za to zasięg realny wynosi nie 850–1500 m, lecz 4000–4500 m, co jest już gigantyczną różnicą. Niewątpliwym plusem Javelina jest bardzo mały zasięg minimalny strza- łu – w trybie ataku bezpośredniego wynosi on zaledwie 65 m i jest ponad trzy razy mniejszy niż w Spike (200 m). Oba pociski mają dwa zasadnicze tryby ataku. Dla Javelina jest to atak bezpośredni z wysokością lotu (za- leżną od odległości celu) od 15 do 60 m oraz top-attack z wysokością lotu do 140–160 m (zależnie od odległości) i nurkowaniem na cel pod ką- tem maksymalnie 60°. Pocisk Javelina wykonuje też charakterystyczną „żmijkę" przy podejściu do celu – może ona wprowadzić w błąd starsze rodzaje APS hard kill takie jak Drozd, Arena czy też Zasłon. Spike również ma dwa zasadnicze tryby ataku. Przy „niskim trybie" maksymalna wyso- kość lotu zależy od zasięgu i wynosi od 40 do 130 m. Przy trybie „wyso- kim" – od 40 do 250 m. Zaletą Spike jest nurkowanie na cel pod kątem przeszło 80°, co bardzo utrudnia przeciwdziałanie środków aktywnych. To jednak nie koniec, ponieważ w trybie manualnym można spowodo- wać, że Spike runie praktyczne pionowo na cel lub nawet zanurkuje po jego minięciu – zależy to wyłącznie od umiejętności operatora. Mocną stroną Javelina jest za to głowica kumulacyjna z prekursorem. Większa średnica pocisku, a tym samym wkładki, wraz z jej optymaliza- cją spowodowały, że już pierwsze wersje pokonywały ponad 1000 mm RHA, a do tego dochodził skuteczny prekursor. Z racji kąta ataku trafienie w dowolny pancerz reaktywny musiało oznaczać jego neutralizację, gło- wica zasadnicza była zaś w stanie poradzić sobie nawet z pancerzami zasadniczymi czołgów z końca ZSRR. W przypadku ataku w górne po- wierzchnie czołgu był to tzw. overkill, choć należy pamiętać o paradoksie celnych, ale nie śmiertelnych trafień. Javelnin celuje w oznaczony kon- trast termalny, dlatego jeżeli operator nie uchwycił całego kontrastowe- go w ΔT kadłuba pojazdu i nie oznaczył jego środka, to ppk może trafić np. w przedział silnika lub półkę nadgąsienicową. Unieruchomi to czołg, ale go nie zniszczy. Nowsze wersje Javelina mają jeszcze potężniejszą głowicę – cechuje ją dwukrotnie wyższa zdolność do rażenia odłamkami celów miękkich, a jej zdolność pokonywania pancerza sięga 1200 mm RHA. Nie jest to jednak wszystko – większa prędkość wytarzanego stru- mienia kumulacyjnego powoduje, że warstwy „aktywne" pancerza mają problem z jego „złapaniem" i zaburzeniem ciągłości. Do tego dochodzi nowej generacji prekursor – być może forma pośrednia między EFP a HEAT zdolna do rozmontowania większości pancerzy ERA. Spike ma zdecydowanie słabszą głowicę, co jest też pokłosiem mniejszej średnicy wkładki kumulacyjnej. Pocisk wyposażono w prekursor, natomiast ładu- nek zasadniczy pierwszych wersji pokonywał do 700 mm stali. W now- szych seriach osiągnięto prawie 1000 mm. Należy jednak pamiętać, że Spike'a można precyzyjnie wycelować np. w właz czołgu lub obszar bez ERA. Wyszkolenie operatora Javelina zgodnie z instrukcją zajmuje dwa tygo- dnie, przy czym program treningowy rozpisany jest na 10 dni i 80 go- dzin. W celu podtrzymania nawyków zakłada się odpalenie przynajmniej jednego pocisku rocznie oraz osiem ćwiczeń rocznie z wykorzystaniem laserowej symulacji pola walki (MILES) na różnych szczeblach taktycz- nych – od sekcji ppanc przez pluton po kompanię i batalion. Czy można skrócić czas szkolenia? Zgodnie z marketingowymi opowiastkami tak, ale czy taki wyszkolony na skróty użytkownik będzie umiał radzić sobie z usterkami systemu, odpowiednim kontrastowaniem obrazu celu w CLU oraz z jego oznaczaniem przy niskiej ΔT i miał to przećwiczone? Można www.fragoutmag.com