Frag Out! Magazine
Issue link: https://fragout.uberflip.com/i/1128562
241 lub artyleryjski zestaw obrony bezpośredniej umieszczony na nadbu- dówce, przed lądowiskiem dla śmigłowca. W przypadku uzbrojenia ra- kietowego w grę wchodzi system SeaRAM lub RAM, natomiast jeśli roz- ważamy artylerię lufową, warto nadmienić, że polski przemysł prowadzi program morskiego zestawu OSU-35 uzbrojonego w armatę KDA kalibru 35 mm, - system rozpoznania radioelektronicznego zapewniający pa- sywne ostrzeganie o zbliżających się zagrożeniach, - czujniki ostrzega- jące o opromieniowaniu wiązką laserową, - system „soft kill" obejmujący wyrzutnie celów pozornych z wabiami zakłócającymi optyczne i radaro- we głowice naprowadzania. Na różnych etapach budowy planowano, że jednostka otrzyma systemy SKWS, MASS lub też SRBOC. Żeby uczynić ze „Ślązaka" jednostkę wielozadaniową, należałoby do powyższej listy uzbrojenia i wyposażenia dodać środki pozwalające na detekcję i zwal- czanie okrętów podwodnych: - kompleks hydroakustyczny składający się z umieszczonego w kadłubie sonaru podkilowego, wydawanego za rufę okrętu opływnika sonaru aktywnego o zmiennej głębokości zanurzenia (VDS) oraz holowanego sonaru pasywnego (TAS). Jednym z najbardziej popularnych systemów tego typu jest sonar kadłubowy Thales UMS 4111 oraz rodzina aktywno-pasywnych sonarów zanurzanych CAPTAS. Również w przypadku kompleksu hydroakustycznego jednostka ma re- zerwę miejsca przeznaczoną na jego zabudowę, - dwóch podwójnych lub potrójnych wyrzutni torpedowych dla lekkich torped przeznaczonych do zwalczania okrętów podwodnych. Miejsce pierwotnie zaplanowane na instalacje wyrzutni znajdowało się na nadbudówce, po obu stronach komina. Obecnie jest ono zajęte przez zdalnie sterowane stanowiska Marlin-WS z armatami szybkostrzelnymi30 mm, które należało by zdjąć z pokładu jednostki. Warto byłoby rozważyć także zastosowanie holo- wanej pułapki przeciwtorpedowej lub też pozyskanie wabików przeci- wtorpedowych przeznaczonych do wystrzeliwania z wyrzutni systemu „soft kill". Powyższa lista prezentuje się imponująco i z pewnością uczyniłaby ze „Ślązaka" nowoczesną, dobrze przygotowaną do działania na współcze- snym morskim polu walki korwetę. Jednocześnie jednak cena zakupu pojedynczego kompletu wymienionego wyposażenia i uzbrojenia wraz z jednostką ognia mogłaby sięgnąć ponad połowy kwoty już wydanej na budowę okrętu. Z tego powodu szans na intensywniejsze doposażenie jednostki należałoby upatrywać we wznowieniu programu „Miecznik", co przy zamówieniu kilku kompletów uzbrojenia pozwoliłoby na zmniej- szenie ceny jednostkowej i unifikację wyposażenia „Ślązaka" z nowymi okrętami. Okręt potrzebuje jednak doposażenia, nawet jeśli ma realizo- wać jedynie zadania patrolowe. Za niezbędne minimum należy uznać doposażenie jednostki w następujące uzbrojenie i wyposażenie: - sys- tem obrony bezpośredniej RAM lub SeaRAM, - system rozpoznania ra- dioelektronicznego, - czujniki ostrzegające o opromieniowaniu wiązką laserową, - wyrzutnie celów pozornych. Wysoce pożądane byłoby pozy- skanie dla okrętu systemu bezzałogowych statków powietrznych piono- wego startu (np. Schiebel S-100 Camcopter) oraz wygospodarowanie w przedziałach sąsiadujących z lądowiskiem miejsca, w którym aparaty mogłyby być przechowywane i serwisowane. Powietrzne bezzałogow- ce przynajmniej w pewnym stopniu byłyby w stanie zaokrętowany śmi- głowiec pokładowy. Brak możliwości jego bazowania jest największą i nieusuwalną wadą jednostki. Przy ocenie potencjału modernizacyjne- go „Ślązaka" warto pamiętać, że do umieszczenia na pokładzie okrętu nowego uzbrojenia i wyposażenia niezbędne są nie tylko fundusze, lecz także rezerwa wyporności, która dla całości wymienionego powyżej wy- posażenia musiałaby wynosić od 60 do 80 ton. Ponownie pojawiają się sprzeczne i trudne do zweryfikowania doniesienia odnośnie tego, czy i jak dużą rezerwą wyporności charakteryzuje się okręt w wariancie pa- trolowym. Podsumowanie Ocena okrętu patrolowego Ślązak nie może być jednoznaczna. Idąc dalej, trudno właściwie znaleźć program modernizacyjny SZRP budzą- cy tak skrajne uczucia. Do listy minusów zaliczyć należy z pewnością brak zabezpieczenia finansowego w momencie wejścia programu bu- dowy korwet w kluczową fazę. Spowodowało to znaczne wydłużenie okresu budowy, a właściwie powstanie okresów zastoju wydłużają- cych budowę jednostki. Programowi nie pomagali zarówno poszcze- gólni ministrowie obrony narodowej, niewidzący sensu inwestowania w „Ślązaka", jak i cały morski rodzaj sił zbrojnych. Ostatecznie okrojony i niedostatecznie finansowany program zaowocował powstaniem, po 18 latach przerywanej i wznawianej budowy, kolejnego po korwecie ORP „Kaszub", jedynaka. Jednostki, która po przyjęciu na stan MWRP będzie swoistym białym słoniem z trudnymi do zdefiniowania zadaniami. Jeśli szukamy natomiast pozytywów, warto docenić determinację arówno stoczniowców, jak i marynarzy, którzy doprowadzili do tego, że jednostka ostatecznie została dokończona, pozytywnie przeszła próby morskie i niedługo zasili szeregi polskiej floty (jeśli na finiszu tych prób nie pojawi się niespodziewany problem) – formacji, która obecnie, by zacho- wać przynajmniej ograniczony potencjał, rozpaczliwie potrzebuje nowych nawodnych jednostek bojowych. Z tego ostatniego powodu należy mieć nadzieję, że za podniesieniem bandery na „Ślązaku" pójdzie decyzja o re- alnym rozpoczęciu programu „Miecznik", to jest pozyskania serii nowych nawodnych okrętów bojowych dla polskiej floty. Decyzja, która pozwoliła- by realnie myśleć o dozbrojeniu jednostki oraz spokojniej patrzeć na przy- szłość tego rodzaju sił zbrojnych. Jeśli nie zapadnie ona szybko, przyszły ORP „Ślązak" pozostanie tylko i wyłącznie symbolem upadku MW RP. MARYNARKA WOJENNA