Frag Out! Magazine
Issue link: https://fragout.uberflip.com/i/1246440
stoczniach. Pięć z nich to nowe fregaty typu F-100 Álvaro de Bazán (w sł. 2002 – 2012), a sześć pozostałych jednostek należy do typu F-80 Santa Maria (w sł. 1986 – 1995) będącego licencyjną wersją amerykańskich fregat typu Oliver Hazard Perry. W porównaniu do swoich amerykańskich pierwowzorów jednostki zosta- ły poddane nieznacznym modyfikacjom – dys- ponują hiszpańskim systemem obrony bezpo- średniej Meroka kal. 25 mm, rodzimym syste- mem rozpoznania radioelektronicznego oraz nowymi radarami nawigacyjnymi. Z jednostek zdemontowano z kolei uznany za przestarzały sonar holowany SQS-19 TACTAS. W związku ze zbliżaniem się pierwszych fregat typu F-80 do końca przewidzianego czasu służ- by już w planie ALTAMAR poza czterema nowy- mi fregatami F-100 przewidziano propozycję budowy pięciu kolejnych jednostek zmodyfi- kowanego typu. Dopiero jednak w 2009 roku hiszpańska flota rozpoczęła działania mające zaowocować wdrożeniem do linii ich nowocze- snych następców. Formalne zainicjowanie prac miało miejsce następnym roku, wraz ze zdefi- niowaniem wymagań wobec nowych okrętów jako jednostek przeznaczonych do poszukiwa- nia i zwalczania okrętów podwodnych. Poza tym okręty miały być zdolne do zapewniania ograniczonej (lokalnej) obrony przeciwlotni- czej, zwalczania celów nawodnych oraz lądo- wych, wsparcia operacji specjalnych oraz pro- wadzenia działań policyjnych czy wspierania operacji humanitarnych. Wraz ze sprecyzowa- niem zadań nowych jednostek tempa nabrały prace koncepcyjne dotyczące kształtu nowych okrętów. W trakcie prac przeanalizowano wiele wariantów kadłuba oraz konfiguracji siłowni. W związku z podstawowym zadaniem nowych okrętów, jakim miała być walka z okrętami podwodnymi założono, że ich profil działania wymagał będzie w głównej mierze operowania z małymi prędkościami dla zachowania naj- niższego poziomu szumów własnych. Z tego powodu porzucono ideę napędzania jedno- stek przez głośne pędniki strugowodne oraz odrzucono konfigurację trimarana. Stosunko- wo szybko podjęto decyzję o tym, że projekt nowych jednostek będzie bazował na spraw- dzonym kadłubie zaprojektowanym w ramach programu F-100. Równolegle do analiz doty- czących ostatecznego kształtu kadłuba oraz konfiguracji układu napędowego jednostek prowadzono działania mające zaowocować opracowaniem sensorów przeznaczonych dla okrętów. W 2011 r. zlecenie konsorcjum utwo- rzonemu przez Navantię i Indrę opracowanie koncepcji nowego masztu zintegrowanego MA- STIN. Cztery lata później obie firmy otrzymały właściwy kontrakt na integrację w ramach struktury masztu wszystkich niezbędnych sensorów oraz opracowanie dedykowanej jed- nostkom wersji systemu walki SCOMBA. Kolej- nym krokiem były decyzje dotyczące kształtu kompleksu radiolokacyjnego jednostek. Zde- cydowano o zastosowaniu dwóch wzajemnie się uzupełniających radarów pracujących w pa- śmie X i S. Za konstrukcję tej pierwszej stacji miały odpowiadać hiszpańskie firmy, natomiast w przypadku radaru pasma S rozważano dwa warianty: kupno gotowych urządzeń za grani- cą lub opracowanie radaru siłami własnego przemysłu we współpracy z partnerem zagra- nicznym, jakim wydawał się koncern Lockheed Martin. Ostatecznie podjęto decyzję o wybra- niu tej drugiej opcji. Do zalet takiego rozwią- zania należał udział własnego przemysłu zbro- jeniowego, a więc wynikające z tego szanse na www.fragoutmag.com