Frag Out! Magazine
Issue link: https://fragout.uberflip.com/i/1323556
rozpraszania tłumów. Mimo masowego stosowania 105 mm amunic- ji APERS-T („strzałkowej") konieczne było opracowanie pod każdym względem lepszego następcy, ponieważ wykorzystywana amunicja nie zabezpieczała wykonywania powyższych zadań. Pragmatyczni Żydzi opracowali zatem trzy rozwiązania, z których dwa były w pełni programowalne. Do zadań rozpędzania tłumów opracowano amunic- ję 105 mm ogłuszającą – nie zawiera ona pocisku, a jedynie ładunek miotający. Nabój CL3872 razi cel podmuchem wystrzału, błyskiem oraz hukiem. Umożliwia on wręcz „zdmuchiwanie" demonstrujących wrogich cywili usiłujących wejść na pojazd lub też blokujących ruch czołgu, przy czym nie jest to do końca amunicja niezabijająca – człow- iek stojący w odległości poniżej 20 m od pojazdu w osi lufy armaty prawdopodobnie zginie lub zostanie ciężko ranny, dlatego amunic- ja tego typu jest określana dosłownie jako „mniej śmiercionośna" (less letheal). Drugi – już czysto bojowy nabój – stanowi konwersję HEAT-MP-T 105 mm (M456). Typowy nabój z pociskiem kumulacyjnym podlega stosunkowo prostej przeróbce polegającej na wymianie piezo- elektrycznego zapalnika na elektroniczny programator-zapalnik – zmi- any tej można dokonywać nawet w warunkach polowych. Powyższa modyfikacja o oznaczeniu IMI M152/6 wciąż pozwala na pokonanie przeszło 450 – 460 mm stali przy zwalczaniu celów opancerzonych, a główną nowością jest możliwość wyboru programowalnej detonacji w powietrzu w określonej odległości (czasie) od opuszczenia lufy armaty. Identyczna modernizacja jest możliwa w przypadku 120 mm amunicji HEAT-MP-T. Oczywiście skuteczność działania głowicy zawier- ającej 1,8 kg kompozycji B jest zdecydowanie niższa niż dedykowanych naboi HE, ale możliwość konwersji tysięcy sztuk amunicji HEAT jest istotną zaletą izraelskiego rozwiązania. Trzecim rozwiązaniem opra- cowanym przez IMI jest znany pocisk APAM (Anti Personal Anti Ma- terial), którego wersje 105 mm oraz 120 mm M329 Kalanit (Zawilec) weszły do uzbrojenia Merkav. Między nabojami obu kalibrów występu- ją istotne różnice: starszy kalibru 105 mm ma zapalnik elektroniczny z ręcznie ustawianym programatorem z opcją wprowadzania nastaw za pomocą programatora indukcyjnego przykładanego do zapalnika pocisku. Powyższe rozwiązanie było konieczne, aby w nowy nabój wy- posażyć również starsze czołgi Cahalu – Magahy i Merkavy pierwszych dwóch generacji. Dość niezwykły jest ładunek obu wersji Kalanita, a jest nim sześć wyrzucanych cylindrycznych sztuk subamunicji, każ- da z trzema niezależnymi zapalnikami i warstwą prefragmentowanych odłamków. W swej istocie Kalanit jest więc amunicją kasetową. Roz- rzucone kasety podczas detonacji tworzą strefę skutecznego rażenia o wymiarach 20 x 50 m z czego gros odłamków skupia się w pasie 20 x 20 m. Taką metodę rażenia celu wybrano z powodu wspomnianej już niedokładności ręcznie programowanych zapalników. „Zawilec" może również razić cel jak typowy pocisk burzący ze zwłoką – po ud- erzeniu w przeszkodę lub też po jej przebiciu. Obie wersje Kalanita były POJAZDY