Frag Out! Magazine
Issue link: https://fragout.uberflip.com/i/1354837
Poważne zmiany zaszły też na polu dostępnej amunicji – oprócz wprowadza- nia nowego i bardzo skutecznego pocisku M329 Kalanit (Zawilec) 120 mm wprowadzono też możliwość strzelania czołgowym ppk. Geneza izraelskiego GLATGM sięga połowy lat 80. – podstawą rozpoczęcia prac były specyficzne uwarunkowania terenowe Izraela, które pozwalały niejednokrotnie na rażenie celów na dystansach ponad 6 km. Głównym powodem powstania LAHAT-a było jednak to, że końcówka lat 80. niosła szereg niebezpiecznych dla Cahalu zmian. Jedną z nich był fakt, że sąsiedzi Izraela zaczęli wyposażać swoje SZ w nowoczesne czołgi. Podjęte w Izraelu środki zaradcze były wielotorowe – jednym z nich było opracowanie nowych środków rażenia w tym LAHAT-a. W odróżnieniu jednak od sowieckich konstrukcji izraelscy projek- tanci wprowadzili kilka znaczących różnic. Pierwszą z nich było to, że nowy oręż miał być uniwersalny i nadawać się do użycia z wielu platform, w tym lotniczych. Drugą różnicą była decyzja o opracowaniu systemu, który mógłby razić cele przy zewnętrznym naprowadzaniu, tj. bez widoczności celu przez nosiciel – była to decyzja, która znacząco zwiększała zakres możliwego uży- cia systemu. Po części z tego wynikała trzecia kwestia – naprowadzanie na odbity promień lasera. Metoda ta na zachodzie stosowana była już od 1984 roku i wykorzystywana np. w ppk Hellfire. Teoretycznie jest to prostsze roz- wiązanie niż naprowadzanie w wiązce lasera i – co ważne – wskaźnik lasero- wy podświetlający cel może być w innym miejscu niż wyrzutnia pocisku. Nie- stety, nie ma rozwiązań idealnych i tego typu naprowadzanie ma pewne istot- ne wady. Po pierwsze, cel musi być podświetlany minimum około 6 – 10 s żeby detektor głowicy zdążył znaleźć stożek lasera i naprowadzić nań po- cisk. W przypadku wyposażenia czołgu w systemu ASOP soft-kill (np. Sztora, Warta, Liswarta lub Obra) z detektorami opromieniowania laserem oraz mul- tispektralnymi granatami kamuflującymi istnieje bardzo duże prawdopodo- bieństwo ochronienia pojazdu – w przypadku Sztory zależnie od warunków od P ~0,58 do P~0,8. Dodatkowo pierwsze tego typu układy były podatne na naturalne zakłócenia od mgły lub kurzu i piasku. Przykładem są wczesne amerykańskie Hellfire, które strzelane podczas operacji Desert Strom trafiały w cel tylko w 65% przypadków. Niezależnie od tych problemów potencjalne zalety zdawały się przeważać na wadami i dla LHAT-a wybrano tego typu naprowadzanie. Kaliber nowego pocisku określono na 104,5 mm tak, aby można było z niego strzelać przy użyciu 105 mm armat czołgowych. Umoż- liwiło to rzecz jasna wykorzystanie nowego uzbrojenia dla armat 120 mm. Długość LAHAT to 975 mm, masa wynosi 13,5 kg (na torze lotu), prędkość marszowa 280 m/s. Głowica ma kąt widzenia 25°, ale jej zakres ruchu wynosi aż 85°. Realny zasięg strzelań dochodzi do 6000 m. Stosowane są dwa tryby ataku – płaskotorowy – kiedy cel jest podświetlany przez pojazd odpalający LAHAT oraz stromotorowy, bez widoczności celu (BLOS), kiedy cel oświetla- ny jest z zewnętrznych źródeł. Głowica pocisku zawiera ładunek kumulacyj- www.fragoutmag.com