Frag Out! Magazine
Issue link: https://fragout.uberflip.com/i/1407887
korzystywane na poziomie operacyjnym i strategicznym. I tu tkwi jeden z wielkich problemów wojny afgańskiej. Pomimo różnych deklaracji, nie było strategii, która zo- stałaby w pełni wdrożona. Początkowy celem operacji Enduring Freedom było zniszczenie Al-Kaidy (AQ), schwy- tanie lub wyeliminowanie przywódców AQ oraz zaprzecze- nie przyszłemu wykorzystaniu Afganistanu jako bezpiecz- nego schronienia i obozu szkoleniowego terrorystów. Ten antyterrorystyczny cel został wkrótce osiągnięty, ale nie w pełni – Osama bin Laden i wielu członków AQ zdołali się rozdzielić. Jednak terroryści stracili bezpiecz- ne miejsce, w którym mogliby przygotowywać dalsze ataki, a większość Talibów została zmuszona do opusz- czenia Afganistanu i szukania schronienia w Pakistanie. Wydawało się jednak, że sytuacja jest pod kontrolą – do tego stopnia, że 1 maja 2003 roku sekretarz obrony USA Rumsfeld ogłosił zakończenie „głównych działań wojen- nych" w Afganistanie. Późniejsza faza odbudowy, która rozpoczęła się po 2001 roku, była ambitna i jednocześnie racjonalna. Oczywistym błędem byłoby pozostawienie tak dużego kraju w dość niestabilnym obszarze świata w stanie kryzysu, bez odpo- wiednich podstawowych elementów władzy (narodowej i lokalnej), zwłaszcza wojskowej i jakiejś formy egzekwo- wania prawa. To byłaby łatwa zdobycz dla kolejnego po- kolenia radykałów – a warto pamiętać, że reżim Talibów przejął władzę w okresie anarchii po upadku Demokratycz- nej Republiki Afganistanu. Wymaga to jednak zasobów. A dla kraju liczącego oko- ło 31 milionów mieszkańców, zajmującego obszar 650 000 kilometrów kwadratowych, nawet biorąc pod uwagę niską gęstość zaludnienia (obszary górskie i pustynne) jest to poważne wyzwanie. W celu zabezpieczenia Afga- nistanu pod koniec 2002 r. wysłano 9700 żołnierzy ame- rykańskich. Rok później – już około 13.000. Oznacza to, że przydzielone zasoby ludzkie były na tym samym pozio- mie, co przydzielone do bezpieczeństwa i ochrony jedne- go dużego amerykańskiego miasta. I choć liczba ta powoli rosła, w 2009 r. osiągnęła 50 tys., a w szczytowym 2010 r. nawet 100 tys. Żołnierzy. Podobną liczbę żołnierzy do- starczyły inne kraje koalicji. Misja Międzynarodowych Sił Wsparcia Bezpieczeństwa (ISAF), które początkowo odpo- wiadały jedynie za bezpieczeństwo w rejonie Kabulu, była stopniowo rozszerzana. Liczba żołnierzy, początkowo 5 tys. w 2002 r., wzrosła do 10 tys. w 2004 r., a w ciągu następnych dwóch lat wzrosła do 20 tys., a ostatecznie do około 40 tys. w 2011 r. Taka „próżnia" władzy nie mogła pozostać niewypeł- niona. Talibowie, wykorzystując swoją bezpieczną przy- stań w Pakistanie, poświęcili czas na przegrupowanie się i sformowanie kontrataku. Kiedy siły Koalicji powiększały się, Talibowie już wrócili, prowadząc pełnoprawną wojnę partyzancką przeciwko siłom rządowym Afganistanu i Ko- alicji. I choć Koalicji udało się wygrać szereg bitew, nie udało się jej zbudować silnego państwa oraz sił bezpieczeństwa. Po prostu trudno zbudować silne państwo i jego instytu- cje w miejscu, w którym poczucie państwowości nigdy nie było silne. Gdzie większość – jeśli nie cała – ludności jest bardziej lojalna wobec rodziny, plemienia i grupy etnicz- nej niż wobec państwa. Trudno jest zbudować nowocze- sne siły zbrojne, jeśli 90% rekrutów jest niepiśmiennych, zwłaszcza jeśli siły te są tworzone w sposób „lustrzany", z doktryną, organizacją, wyposażeniem i szkoleniem za- adaptowanym od większego partnera. Dobrym przykładem było lotnictwo. ANA była wyposażo- na i wyszkolona, więc afgańscy piloci latali na afgańskich śmigłowcach i samolotach, ale kluczowe dla utrzymania ich w powietrzu wsparcie logistyczne było w całości za- pewnione przez Amerykanów. 7 www.fragoutmag.com ANALIZA