Frag Out! Magazine
Issue link: https://fragout.uberflip.com/i/1437153
stało się pozyskanie AHS o maksymalnej sile ognia i przeżywalności. Pierwszą seryjną PzH dostarczono w 1998 roku. Na skutek cięć po zakończe- niu Zimnej Wojny zdredukowano jednak zamówienie z planowanych 594 sys- temów do 185. Nowa niemiecka Panzerhaubitze 2000 okazała się być naj- lepszą AHS na świecie i prymat ten dzierży po dziś. Mimo masy aż 57 660 kg (w dodatkowo osłoniętej konfiguracji) ma świetną mobilność dzięki 1000-konnemu silnikowi MTU 881 Ka-500, który jest sprzęgnięty z przekład- nią Renk HSWL 284-C. Wieża pojazdu mieści 155-milimetrową armatohaubicę o długości lufy 52 kalibrów. W efekcie stosowania nowego działa oraz nowych ładunków miotających i pocisków (choć zgodnych z Joint Ballistics Memorandum of Understanding) osiągnięto zasięg strzelań pociskami bez gazogeneratora do aż 30 km, z gazogeneratorem zaś do 40 km. Amunicja wspomagana rakietowo osiąga z kolei zasięg 56 km. Proces załadunku pocisków jest w pełni zautomatyzowany (podobnie społonek), ładunki umieszczane są zaś w komorze ręcznie. W efekcie stała i realna szybkostrzelność wynosi od 8 do 10 pocisków na minutę. Zapas amunicji wynosi aż 60 pocisków, a jego przeładowanie zajmuje załodze zaledwie 12 minut. Niezwykle wysoka była już od początku automatyzacja procesu wypracowywania danych do strzelania – system kierowania ogniem artylerii ADLER wraz z cyfrowym przelicznikiem kierowania ogniem MICMOS 32/MICMOS 2000 zapewniał czas przygotowania baterii do strzelania rzędu 40 sekund i to praktycznie z marszu. Założeniem podczas projektowania PzH 2000 było wykonywania zadania ogniowego w czasie poniżej trzech minut – od otrzymania danych do rozpoczęcia przemieszczenia po wykonaniu zadania. Ultraszybki czas wykonywania zadań ognio- wych i świetna zdolność do przemieszczania się w terenie podc- zas odskoku nie były jedyną osłoną PzH 2000. Wymagania jeszcze z lat 80. zakładały stworzenie osłony, która pozwalałaby przetrwać nowej PzH trafienie subamunicją kumulacyjno-odłamkową, których tysiące były w stanie rozrzucać na dość znacznym obszarze sowieckie systemy rakietowe wykorzystywane do ognia kontrbateryjnego. W efekcie na pancerz bazowy PzH 2000 (20 mm stali) nakładana jest kombinowana osłona pasywno-ceramiczna w postaci „pancer- za iglastego" oraz solidnych modułów ceramicznych. Składa się on z dwóch warstw – pierwszą jest „wycieraczka" z wystającymi gumowo- ceramicznymi elastycznymi pręcikami długości około 4 – 5 cm. Wnikają one do wnętrza odkrytej wkładki kumulacyjnej, w momencie kiedy subamunicja upada na pancerz. Ponieważ wkładki kumulacyjne są ekstremalnie wrażliwe na obecność ciał obcych podczas procesu ARTYLERIA