Frag Out! Magazine
Issue link: https://fragout.uberflip.com/i/1472105
Ukrainie, jest z pewnością niespodzianką co najmniej na podobną skalę, na jaką ocenia się „występ" rosyjskich wojsk lądowych. Choć jeszcze przed początkiem konfliktu oczekiwania wobec postawy WKS były zróżnicowane, to nawet najwięksi sceptycy zostali zaskoczeni tym, jak fatalnie prezentuje się rosyjskie lotnictwo. Do kluczowych uwag należy zaliczyć: - stosunkowo niską aktywność, a więc i skuteczność rosyjskiego lotnictwa strategicznego. Jak dotąd jednoznacznie potwierdzono jedynie użycie bombowców strategicznych Tu-95MS, które w trakcie kilku ataków wystrzeliły kilkadziesiąt pocisków manewrujących typu Ch-555 i nowszych Ch-101, - mający miejsce, mimo tak istotnej różnicy potencjałów, brak wywalczenia panowania w powietrzu przez stronę rosyjską nad przeważającą częścią terytorium Ukrainy. Wyrazem tego jest między innymi fakt swobodnego przemieszczania się na ukraińskim zapleczu, po głównych drogach i węzłach komunikacyjnych dużych związków taktycznych czy konwojów logistycznych dostarczających uzbrojenie czy materiały pędne. Oczywiście podobna swoboda działań komponentu lądowego miała miejsce również po stronie rosyjskiej, jednak jest to naturalne, biorąc pod uwagę wcześniej wspomnianą dysproporcję sił. W tej kwestii ma więc miejsce swoista równowaga sił, co – biorąc pod uwagę liczebną techniczną przewagę WKS nad swoim przeciwnikiem – jest niewątpliwym sukcesem strony ukraińskiej, - można wysnuć przypuszczenie, że pewien wpływ na powyższą równowagę ma też wpływ fakt, że zarówno rosyjskie, jak i ukraińskie SZ zachowały wyniesiony jeszcze z czasów ZSRR doktrynalny nacisk na dysponowanie silną obroną przeciwlotniczą, zarówno średniego, jak i krótkiego zasięgu oraz uzupełniającym ją lotnictwem. Również w działaniach ofensywnych w porównaniu do zachodnich SZ większy nacisk położony jest na wsparcie zapewniane przez własną artylerie niż lotnictwo taktyczne, - brak odpowiedniej ilości i typów powietrznego uzbrojenia precyzyjnego oraz zasobników celowniczych, tego typu wyposażenie zostało zaobserwowane jedynie na nielicznych maszynach, natomiast poza pociskami przeciwradiolokacyjnymi Ch-31P nie ma żadnego dowodu na użycie przez rosyjskie maszyny taktyczne uzbrojenia precyzyjnego, - wynikające z powyższego powszechne wykorzystanie zwykłych bomb grawitacyjnych FAB-250 i FAB-500 oraz niekierowanych pocisków rakietowych zmuszających nosicieli do prowadzenia działań na małych wysokościach i z widocznością celu, co z kolei naraża maszyny na duże straty od ognia systemów przeciwlotniczych bardzo krótkiego zasięgu, - braki w wyszkoleniu rosyjskiego personelu, ograniczające zdolność WKS do operowania w większych, kompleksowych ugrupowaniach powietrznych, co jest powszechnie praktykowane przez zachodnie siły powietrzne, - braki dotyczące platform rozpoznawczych w tym rozpoznania optycznego i radioelektronicznego. WKS posiadają nieliczne załogowe maszyny tego typu oraz nie posiadają BSP o dużej długotrwałości lotu. W obecnym momencie jest zdecydowanie za wcześnie na wyciąganie szeroko zakrojonych wniosków, natomiast pojawiają się pierwsze pytania. Najważniejszym z nich jest to, na ile duży wypływ na zdolności bojowe lotnictwa rosyjskiego i całych SZ będzie www.fragoutmag.com