to, ni mniej, ni więcej, że zlokalizowana
w podziemiu budynku budowla ochronna
jest w stanie przenieść zawalenie się
na nią owego budynku bez uszkodzeń
swojej konstrukcji i utraty zdolności
ochronnych oraz zapewnić lokatorom
możliwość ewakuacji. Parametr
pierwszy realizowany jest poprzez
odpowiednie zaprojektowanie ścian
i stropów konstrukcji (rodzaj i grubość
zbrojenia stalowego, grubość i klasa
betonu itp.), parametr drugi zaś poprzez
projektowanie wyjść zapasowych,
pozwalających na ewakuację lokatorów
w wypadku zasypania wejść głównych.
Wyjścia zapasowe, co do zasady, miały
odporność taką samą jak obiekt, do
którego prowadziły. Są najczęściej
charakterystycznym elementem, po
którym poznajemy w terenie, że pod
danym budynkiem znajduje się budowla
ochronna. Zgodnie z normatywem,
powinny być lokalizowane poza strefą
zagruzowania obiektu. Wzory na
obliczenie tej strefy zmieniały się
w zależności od opracowań, rodzaju
budynku znajdującego się nad budowlą
ochronną i materiału, z jakiego
został zbudowany. Dla zdecydowanej
większości budowli w okresie PRL
odległość tę przyjmowano jako:
R = h/2 + 3 m
gdzie R to odległość lokalizacji szybu wyjścia
zapasowego od podstawy budynku, h to
wysokość budynku do górnego gzymsu.
ANALIZA
