Frag Out! Magazine
Issue link: https://fragout.uberflip.com/i/1535553
prezydentowi USA) na ocenę sytuacji i reakcję. Odnośnie zaś rakiet wystrzelonych z okrętów podwodnych (SLBM), których czas dolotu do celu szacowano na 5 do 10 minut, LUA była niemożliwa do zrealizowania, Za zalety LUA uznawano w szczególności: @ brak wpływu na środowisko naturalne, @ koszt realizacji – brak konieczności wydawania środków na szeroko zakrojone inwestycje, @ brak zmian w istniejących rozwiązaniach technicznych, @ natychmiastową możliwość wdrożenia, @ niewielkie ryzyko techniczne całego przedsięwzięcia, @ zgodność z umowami międzynarodowymi. Podsumowując, stwierdzono, że LUA jest dobrą koncepcją, natomiast nie można na niej opierać funkcjonowania całości lądowych sił strategicznych USA. W wypadku jej wyłącznej realizacji istniało bardzo duże ryzyko, że Sowieci opracują sposoby zakłócenia działania systemów wczesnego ostrzegania będących w dyspozycji armii amerykańskiej, co w praktyce uniemożliwi zadziałanie LUA. Kolejnym z rozpatrywanych sposobów umieszczenia MRB było ulokowanie ich na orbicie okołoziemskiej w ramach Systemu Bombardowania Szczątkowego z Orbity (Fractional Orbital Bombardment System). System ten działał na zasadzie umieszczenia w silosach po MRB Minuteman nowych rakiet, które byłyby zdolne do wyniesienia na orbitę okołoziemską ładunków jądrowych. Ładunki te mogłyby atakować ZSRR z kierunku do tej pory niespodziewanego, czyli z południa. Alternatywnie rozpatrywano umieszczenie ładunków na orbicie oraz ich gwałtowną deorbitację na cele na terenie ZSRR. Teoretycznie istniała również możliwość, że w razie spadku napięcia międzynarodowego będzie można w miarę bezpiecznie sprowadzić wystrzelone ładunki na Ziemię poprzez ich deorbitację na obszarach oceanu. Nie doszłoby przy tym do detonacji. Jak zauważono, istniały techniczne problemy ze skutecznych odzyskiwaniem ładunków jądrowych na ogromnych przestrzeniach oceanicznych. Za główne wady uznano: @ brak precyzji w atakowaniu celów umocnionych, których zniszczenie jest kluczowe we wczesnych fazach konfliktu jądrowego, @ stosunkowo krótki czas pozostawania na orbicie (max. 15 dni) na orbicie, limitowany czasem pracy baterii zasilających ładunek, @ utrudnione przekazywanie danych do zmiany celów, @ wystrzelenie wielu ładunków jądrowych na orbitę przy pomocy MRB mogłoby zostać odebrane przez Sowietów jako uderzenie jądrowe, @ wysoka zależność od systemów wczesnego ostrzegania, @ naruszenie umów międzynarodowych w postaci Traktatu o przestrzeni kosmicznej z 1967 r., @ wrażliwość na atak na systemy dowodzenia i wczesnego wykrywania, @ utrata zdolności w wypadku fałszywego alarmu, @ utrudnione odzyskiwanie ładunków sprowadzonych z orbity, Za pozytywne cechy uznano: - niski koszt rozwiązania. Następnym rozpatrywanym rozwiązaniem był SUM (Shallow Underwater Missile) – Płytko Umieszczony Pod Wodą Pocisk. Projekt ten opierał się na relokacji umieszczonych na lądzie pocisków pod wodę, gdzie za wyrzutnię miał służyć miniaturowy okręt podwodny o napędzie s p a l i n o w o - e l e k t r y c z n y m , ciągnący zamocowane na zewnątrz kontenery-zasobniki zawierające MRB. Okręty miały posiadać od dwóch do czterech takich zasobników połączonych z nimi instalacją elektryczną. Operowałyby w odległości do www.fragoutmag.com