Frag Out! Magazine

nazewnictwem. Rozważania nad nazwą pozos- tawmy akademii medycznej albo Radzie Języka Polskiego… G e n e z a Opaski zaciskowe znane są niemal tak długo, jak ludzkość wojuje – pierwsze udokumentowane zastosowania pojawiły się podczas wojen prow- adzonych przez Aleksandra Wielkiego, oczywiście w celu tamowania krwawień i krwotoków (choć z różnym skutkiem). Później Rzymianie zaczęli stosować je również przy amputacjach. Wykony- wane były z brązu z elementami skóry i do XVIII w. stosowano je w ograniczonym zakresie. Z wojska trafiły do cywila, gdzie stosowano je głównie do zabezpieczenia przy zabiegu amputacji kończyn. Przez ten cały czas używano oczywiście opasek zaciskowych, lecz były to opaski bardzo przypominające obecnie stosowane improw- izowane stazy/opaski zaciskowe (w form- ie garoty – np. materiał i patyk). Dopiero w kampanii napoleońskiej francuski lekarz Jean Louis Petit opracował urządzenie – stazę – w którym za pomocą pokrętła, zaciskało się element krępujący, zamykając zarówno przepływ żylny, jak i tętniczy. Stosowane z powodzeniem urządzenie Loui- sa Petit do XIX w. zostało uzupełnione przez gumową opaskę Fredericha von Esmarcha, który zastosował ją z sukcesem do tamowa- nia krwotoków tętniczych (nie tylko żylnych). Niestety, badania Richarda von Volkmanna potwierdziły pojedyncze przypadki niedokr- wiennego paraliżu kończyny przy stosowaniu tego urządzenia. W XX w. Harvey Cushing opracował opaskę zaciskową w formie pompowanego mankietu, który poza tym, że mógł być założony i zdjęty równie szybko, zdecydowanie zmniejszał częstotli- wość występowania przypadków paraliżu nerwów w porównaniu z opaską Esmarcha. Wykorzystanie opasek zaciskowych do zabez- pieczania krwotoków było podstawowym zasto- sowaniem, do czasu zastosowania ich kilka lat po odkryciu Cushinga do odcinkowej analgezji (zniec- zulenia). August Bier przy zastosowaniu dwóch opasek dokonał bezkrwawego zabiegu na polu pomiędzy nimi (metoda ta znana jest pod nazwą metody Biera) – późniejsze modernizacje tej meto- dy wprowadził Hamilton E. Holmes. Pod koniec XX w. ruszyła lawina pomysłów związa- nych z zastosowaniem opasek zaciskowych w medycynie. Niestety, ze względu na wciąż pamię- tane badania von Volkmanna w wojsku pozostaw- iono model opaski bardziej przypominający stazę do pobierania krwi niż opaski zaciskowe. W armii polskiej były wykorzystywane opaski zaciskowe na bazie materiału i patyka, jednak zazwyczaj spoczywały w magazynach. Amerykanie stosowali w tym czasie szerokie gumowo-materiałowe taśmy z klamrą, które de facto nie działały i – jak wspomi- nał nawet jeden z weteranów wojny wietnamskiej – powszechnie stosowano je jako idealne... zapięcie walizek. www.fragoutmag.com

• Cover