Frag Out! Magazine
Issue link: https://fragout.uberflip.com/i/853192
w porządku publikować takie zdjęcia. Mundur był strojem roboczym, związanym z pełnioną służbą. Nosiło się go na terenie instalacji i podczas wykonywania zadań. Amerykanie są skrajnie uprzedzeni do osób, które nie szanują munduru. Nakryć głowy nie noszono w budynkach, natomiast zakładano je zawsze, gdy było się na zewnątrz. Jedynym odstępstwem od tej reguły była obsługa pojazdów (dlatego na lotniskach USAF biegali bez czapek). Ważne było też, żeby po zdjęciu czapkę przenosić, a nie mocować ją w jakikolwiek sposób do munduru (np. za paskiem) – było to zabronione. Kieszenie bluzy i spodni miały być puste i zapięte, a jedynie wewnątrz budynków czapkę lub beret można było przenosić w kieszeni cargo spodni. Czarny płaszcz przeciwdeszczowy dopuszczalny był z mundurem BDU jedynie w sytuacji, gdy jednostka nie wydała żadnego sprzętu przeciwdeszczowego, a zwykle wydawała. Wbrew zasadom było używanie parasoli oraz noszenie cywilnych plecaków. Takie przedmioty można było przenosić w ręce, ale nie nosić na mundurze. Zakazano też żołnierzom noszenia elementów munduru pomieszanych z ubraniami cywilnymi. W ar670-1 określono dokładnie dopasowanie mundurów. Miały być one luźne z uwagi na wentylację i nie można było ich dopasowywać w taki sposób, aby lepiej przylegały do sylwetki. Sierżanci na szkoleniach podstawowych lub żandarmi często naginali te zapisy, aby lepiej (potężniej) wyglądać. Istotny był też odpowiedni dobór rozmiaru. Tu zalecano bezwzględne stosowanie się do metek, wszystko było doskonale dopasowane. Co ważne – bluza ma się kończyć ponad krawędzią kieszeni cargo, ale nie może odsłaniać krawędzi kieszeni biodrowej. Rękaw bluzy ma się kończyć w okolicy nadgarstka. Rękawy można było podwijać, ale lewa strona materiału nie mogła być widoczna i rękawy podwijało się nie wyżej niż trzy cale nad łokieć. Czapka noszona miała być zawsze równolegle do poziomu gruntu, mniej więcej dwa palce nad uchem. Bardzo istotną rzeczą były nogawki spodni – noszono je albo w butach (wtedy trochę gniotły), albo obwiązywano na nodze powyżej buta (moim zdaniem najlepsze rozwiązanie) lub obwiązano na cholewce buta, ale nie niżej niż trzecia przelotka/trzecie oczko sznurowania. Można było używać tasiemek znajdujących się na dole nogawki lub gumek, tzw. boot bands. Rękawice można było nosić bez elementów zimowych, czyli bez kurtki, ale szalik pozwalano jedynie zakładać razem z kurtką. W okresie zimowym żołnierze nie byli zobowiązani do noszenia szalików. Jako informację dodatkową warto podać, że w toku produkcji standaryzowano 13 typów produkcyjnych mundurów zaliczanych do rodziny BDU. Należy pamiętać, że dany typ określa jedynie to, jaką kolorystykę miał mundur i na jakim materiale go wyprodukowano. W międzyczasie, w różnych latach, w ramach danego typu występowały drobne zmiany kroju bluz oraz spodni obejmujące kołnierzyki, sposób rozkładania się kieszeni, wytaliowanie bluz, zaszewki na kolanach spodni, wzmocnienia na kolanach, w kroku i łokciach czy nieduże zmiany wymiarów w obrębie danego rozmiaru (dopasowanie kroju). Typy mundurów wg. norm MIL-C-44048 i MIL-T-44047: Typ I – woodland camouflage pattern cotton/nylon twill cloth Typ II – daytime camouflage desert (6 color) cotton/ nylon twill cloth Typ III – woodland camouflage pattern, ripstop cotton cloth Typ IV – desert camouflage pattern (3 color), cotton/ nylon twill cloth Typ V – desert camouflage pattern (3 color), ripstop cotton cloth www.fragoutmag.com