Frag Out! Magazine
Issue link: https://fragout.uberflip.com/i/853192
w latach 2003–2008 na bazie doświadczeń z wcześniejszych badań we współpracy ze specjalistami bułgarskimi i niemiecką firmą Dynamit Nobel Defence GmbH opracowano rodzinę nowej amunicji do RPG-7. Obejmowała ona pociski kumulacyjne PG-7M, kumulacyjne tandemowe PG-7MT i PG-7MT1, kumulacyjno- -odłamkowe PG-7KO i KO-7M, odłamkowe OG-7D i OG-7M, termobaryczne PG-7TB oraz dymne DG-7 i DG-7M. Najbardziej zaawansowany był po- cisk PG-7MT1 z tandemową głowicą kumulacyj- ną o przebijalności 500 mm RHA za pancerzem reaktywnym. Obie propozycje – samolikwidator dla Komara i nowa amunicja do RPG-7 – nie zostały jed- nak wdrożone. Dyskusja nad wprowadzeniem do wyposażenia Sił Zbrojnych RP skutecznej ręcznej broni przeciwpancer- nej trwa praktycznie od początku lat 90., jednak pewne przyspieszenie działań w zakresie pozyskania następ- ców nastąpiło dopiero w ostatnich latach. W paździer- niku 2014 roku w Inspektoracie Uzbrojenia Ministerstwa Obrony Narodowej rozpoczęto fazę analityczno-koncep- cyjną w zakresie pozyskania nowego jednorazowego gra- natnika przeciwpancernego. Ogłoszono też, że w latach 2015–2016 ma być przeprowadzony dialog techniczny doty- czący pozyskania dla Sił Zbrojnych RP jednorazowego gra- natnika przeciwpancernego. Na jego bazie ma być rozpoczęta procedura pozyskania tego typu broni. Planowany termin za- kupów nowych lekkich granatników dla pododdziałów piechoty to jednak dopiero 2021 rok. W lutym 2017 roku Inspektorat Uzbrojenia MON rozpoczął przy- gotowania do przeprowadzenia kolejnego dialogu technicznego, tym razem w zakresie pozyskania ręcznego granatnika wielokrot- nego użycia z amunicją różnego typu. Zakup tego typu broni jest prawdopodobnie związany z planowanym w latach 2017–2021 szybkim rozwojem jednostek Wojsk Obrony Terytorialnej. Nowe granatniki miałyby być podstawowym rodzajem broni wsparcia najmniejszych pododdziałów WOT (drużyn i plutonów), jednak IU MON nie ujawnił, czy i do jakich jednostek terytorialsów trafi nowe uzbrojenie. W grę wchodzi również wyposażenie w nowe granatniki niektórych jednostek operacyjnych używających eta- towych RPG-7, np. pododdziałów sił aeromobilnych (25. Brygada Kawalerii Powietrznej), powietrznodesantowych (6. Brygada Powietrznodesantowa) czy rozpoznawczych. Informacje pozyskane od potencjalnych oferentów w drodze przedmiotowego dialogu technicznego mają określić, czy proponowane granatniki spełniają wstępne wymagania tak- tyczno-techniczne i funkcjonalne, a także jakie byłyby koszty pozyskania i eksploatacji w Siłach Zbrojnych RP różnych modeli granatników, a także ich wycofania z wojska. Dialog techniczny ma ponadto umożliwić sprecyzowanie warunków dotyczących systemu zabezpieczenia logistycznego, dostaw broni i amunicji oraz szkolenia. Dodatkowo dialog ma pozwolić na oszacowanie możliwego terminu dostarczenia wybranego typu granatnika. Zgodnie z dostępnymi danymi MON chce zakupić granat- nik bojowy, ręczny, powtarzalny, wielokrotnego użycia wraz z amunicją kilku typów, m.in. z pociskiem przeciwpancernym, przeciwpancerno-odłamkowym, odłamkowo-burzącymi i inny- mi. Ostatecznie zgłoszenie do przeprowadzenia dialogu przesłały w lutym br. następujące podmioty: Saab Technologies Poland sp. z o.o., Instalaza SA, IMS-Griffin sp. z o.o., Siltec sp. z o.o. i Works 11 sp. z o.o. Biorąc pod uwagę sprecyzowany przez MON wymóg konstruk- cji granatnika wielokrotnego użycia, tj. takiego, w którym po odpaleniu można załadować nowy pocisk do wyrzutni rurowej lub podłączyć wyrzutnię rurową z pociskiem do mechanizmu celowniczo-odpalającego, w grę wchodzą poniższe konstruk- cje, których parametry mogą odpowiadać wymaganiom MON: Carl Gustaf, C-90R(M3), ALCOTAN-100(M2), Panzerfaust 3, PSRL oraz GS-777. Na początek Saab Carl Gustaf kal. 84 mm. Jeden z najbar- dziej rozpowszechnionych granatników wielorazowego użytku, klasyfikowany również jako działo bezodrzutowe. Pierwsza wersja została wprowadzona do uzbrojenia armii szwedzkiej w 1948 roku jako Granatgevär m/48 (Grg m/48), druga – nazywana Carl Gustaf M2 – weszła do produkcji w 1962 roku, a trzecia w 1991 roku i jest obecnie to najbardziej rozpowszechniona od- miana, oznaczona Carl Gustaf M3. Trzy lata temu firma Saab zaprezentowała najnowszą wersję swojego sztandarowego gra- natnika – M4. Nowatorski wariant został do tej pory zakupiony przez Słowację i ma być wdrożony do służby w siłach zbrojnych Stanów Zjednoczonych. Warto dodać, że poprzednie wersje od- notowały znaczny sukces komercyjny – oficjalnie granatniki Carl Gustaf znajdują się w wyposażeniu sił zbrojnych i formacji pa- ramilitarnych 45 krajów. W Stanach Zjednoczonych Carl Gustaf został przyjęty do uzbrojenia jako M3 MAAWS (Multi-Role Anti- armour Anti-personnel Weapons System), najnowsza odmiana będzie oznaczana M3A1. Do wszystkich wariantów Carl Gustaf stosowana jest amunicja kal. 84 x 246R mm o prędkości początkowej 230-255 m/s i za- sięgu od 300 do 1100 m z dodatkowym napędem rakietowym. BROŃ STRZELECKA