Frag Out! Magazine
Issue link: https://fragout.uberflip.com/i/949596
Dalsze badania przedprodukcyjne Szereg testów i badań przeprowadzono jeszcze od stycznia 1976 do lipca 1978. Przede wszystkim w ra- mach programu Personnel Armor System ostatecz- nie zrezygnowano z opcji systemu o tej samej klasie ochrony balistycznej, lecz mniejszej masie niż hełm M1. Nie było sensu wprowadzania dwóch różnych sys- temów. Wybrano wytrzymalszy hełm i kamizelkę, więc docelowo hełm miał być wykonywany z balistycznego kevlaru 29 łączonego żywicą o gramaturze 11,6 kg/m 2 . Ostatecznie odrzucono też malowanie hełmów w kamuflaż i założono, że dla hełmów zostaną stwo- rzone odpowiednie pokrowce w takim samym ka- muflażu jak nowo projektowane mundury w ramach programu Battle Dress System. Hełm uzyskał chropo- watą fakturę jak hełmy M1 i ich linery oraz kolor OD7. W międzyczasie opracowano też specjalną wkładkę spadochronową z materiału ensolite (pianka o porach zamkniętych) oraz pasek tzw. zajęcze uszy stabilizu- jący hełm podczas skoków spadochronowych, zmie- niający dwupunktowe zawieszenie hełmu w trzypunk- towe. W ostatnim momencie do rozmiarówki dołączył jeszcze rozmiar XS, który raczej przeznaczony był dla żeńskiej populacji armii, której skład osobowy pod ko- niec lat 70. zaczął się zmieniać i coraz więcej kobiet pojawiało się w piechocie (do 1978 kobiety praktycz- nie nie służyły w regularnej piechocie, więc w pierwot- nych badaniach nie uwzględniono ich w rozmiarówce hełmów). Hełm zaklasyfikowano do produkcji 26 lipca 1978, a numery NSN elementom nadano w większości 2 kwietnia 1980 roku. Ruszyła produkcja Wnętrze późniejszej wer- sji hełmu LWH z fasun- kiem wykorzystującym poduszki. W USMC hełm PASGT został zastąpiony przez podobny pod względem kształtu skorupy hełm LWH. Na zdjęciu pokaza- no wcześniejszą wersję fasunku hełmu LWH. wyposażenie