Frag Out! Magazine
Issue link: https://fragout.uberflip.com/i/1128562
Sting-EO. Całość uzupełniać miał system walki radioelektronicznej Breń, wyrzutnie celów pozornych Jastrząb-2 oraz sonar kadłubowy niesprecy- zowanego producenta. Już po położeniu stępki zestaw uzbrojenia i wy- posażenie wyewoluował. Prezentowana w 2002 roku konfiguracja obej- mowała cały szereg zmian. Jako armatę uniwersalną wybrano włoską OTO Melara 76/62 Super Rapid, podstawowe uzbrojenie przeciwlotnicze miały wciąż stanowić pociski ESSM, obok nich, przed nadbudówką zna- lazło się również miejsce dla dwóch wyrzutni rakietowych bomb głębino- wych Bofors ASW-610. Na śródokręciu amerykańskie pociski Harpoon zastapiły szwedzkie pokpr RBS-15 w wersji Mk 2 lub Mk 3. Wyposażenie radioelektroniczne zostało poddane mniejszym zmianom, dwa systemy kierowania ogniem Sting-EO zamieniono na taką samą ilość systemów Saab CEROS 200. Opracowywane w kraju wyrzutnie celów pozornych Jastrząb-2 miał zastąpić niemiecki system MASS lub amerykański Mk- 36 SRBOC. Nowością było pojawienie się holowanej pułapki torpedo- wej oraz sonaru holowanego. Biorąc pod uwagę wyporność i rozmiary jednostki, planowany zestaw uzbrojenia i sensorów prezentował się imponująco jak na stosunkowo małą korwetę. Z pewnością również koszty jego pozyskania byłyby znaczne, szczególnie jeśli mowa o syste- mach rakietowych. Można założyć, że obydwa powyższe powody miały wpływ na kolejną redefinicję listy wyposażenia. Konfiguracja systemu walki z 2009 roku zawierała armatę OTO Melara 76/62 Super Rapid, 16-komorową wyrzutnię pionową dla pocisków przeciwlotniczych krót- kiego zasięgu Mica-VL, dwie poczwórne wyrzutnie pokpr RBS-15 Mk3, dwie potrójne wyrzutnie lekkich torped MU-90 oraz rakietowy system obrony bezpośredniej Mk 49 RAM. Jak widać, wykreślono z listy uzbro- jenia dysponujące większym zasięgiem pociski przeciwlotnicze ESSM i zastąpiono je rakietami Mica-VL. Zniknęły też wyrzutnie rakietowych bomb głębinowych ASW-610. Zmianie nie uległy główne systemy radio- lokacyjne, skonkretyzowano natomiast, że kompleks hydrolokacyjny ma obejmować kadłubowy sonar podkilowy oraz sonar holowany. Kompleks samoosłony obejmować miał natomiast system rozpoznania radioelek- tronicznego, czujniki alarmujące o opromieniowaniu laserem oraz produ- kowany przez duńską Terme system soft kill SKWS z dwoma wyrzutnia- mi pułapek DL-12T. To ostatni wariant wyposażenia, jaki miał otrzymać „Ślązak" w wariancie korwety wielozadaniowej. Decyzja o przeklasyfiko- waniu jednostki na patrolowiec pogrzebała te plany – obecnie poddawa- na próbom jednostka dysponuje znacznie uboższym zestawem uzbro- jenia i sensorów. Głównym uzbrojeniem artyleryjskim jest umieszczona na dziobie jednostki 76-milimetrowa armata Oto Melara 76/62 Super Rapid produkowana przez włoski koncern Leonardo. Dysponuje ona szybkostrzelnością teoretyczną 120 pocisków na minutę i jest zdolna do zwalczania zarówno celów nawodnych, lądowych, jak i (w ograniczonym stopniu) powietrznych. Uzupełniają ją dwa, umieszczone na burtach jed- nostki, stabilizowane stanowiska Marlin-WS. Ich uzbrojeniem są armaty Bushmaster II 30 mm o szybkostrzelności teoretycznej wynoszącej 200 pocisków na minutę. Systemy te, również dostarczone przez Leonardo, przeznaczone są głównie do zwalczania zagrożeń asymetrycznych, na przykład pod postacią atakujących jednostkę szybkich łodzi czy skifów. Do przeciwdziałania tego samego typu zagrożeniom służą również, cztery wielkokalibrowe karabiny maszynowe WKM-B produkcji ZM Tar- nów. Jedynym uzbrojeniem rakietowym „Ślązaka" są natomiast cztery naramienne (!) wyrzutnie pocisków przeciwlotniczych Grom. Stanowi- ska strzelców tych zestawów umieszczone są w charakterystycznych koszach, z których operatorzy mogą wystrzeliwać pociski. Podstawowym sensorem radiolokacyjnym jednostki jest umieszczony na topie dziobowego masztu trójwspółrzędny radiolokator wielofunkcyj- ny Smart-S Mk 2 którego producentem jest Thales Nederlands. Jest to bardzo znany produkt holenderskiej firmy, instalowany na wielu jednost- kach klasy korwety czy lekkiej fregaty. Stacja dysponuje jedną, stabilizo- waną, rotacyjną anteną, zapewniającą skanowanie przestrzeni w azymu- cie, skanowanie w elewacji odbywa się za pomocą elektroniczne formo- wanych wiązek. Instrumentalny zasięg wykrywania celów powietrznych przez stację wynosi 250 km. Thales jest również dostawcą systemu kie- rowania ogniem STIR 1.2 EO Mk 2. Urządzenie integruje na jednej pod- MARYNARKA WOJENNA