Frag Out! Magazine
Issue link: https://fragout.uberflip.com/i/1128562
widłowe działanie głowicy nawet przy trafieniu w płytę pochyloną pod kątem mniej niż 20° od poziomu gruntu. Były to świetne wyniki jak na 1992 rok. Niestety, bardzo szybko Niemcy przekonali się o tym, że nawet tak silna głowica kumulacyjna nie radzi sobie z pokonywaniem pancerza burt kadłuba ekranowanego przez ERA – wnioski takie płynęły jeszcze z testów zachodnioniemieckich pancerzy reaktywnych oraz danych wy- wiadowczych dotyczących sowieckiego ERA 4s20 Kontakt-1, które to od 1984 roku zaczęły masowo trafiać na wozy Sowietów. Rozwiązaniem stał się zatem nowszy Panzerfaust-3T z 1998 roku, uzbrojony w głowicę wyposażoną w sondę z prekursorem, która miała doprowadzić do po- konywania ERA bez jego inicjacji – był to tzw. prekursor nieinicjujący, który dzięki wytwarzaniu strumienia kumulacyjnego „granulowanego" o niskiej prędkości i gęstości tworzy otwór w ERA bez jego inicjowania. Rozwiązanie owo było wyjątkowo skuteczne zarówno wobec pance- rzy zachodnich pierwszej generacji, takich jak Blazer czy BRENUS, jak i sowieckiemu Kontakt 1. Ponownie jednak testy pozyskanego sprzętu sprawiły Niemcom niemiłą niespodziankę. Pozyskane T-80U (Ob.219AS) okazały się mieć zdecydowanie silniejszy pancerz czoła wieży i kadłuba niż to zakładali projektanci, w dodatku płyta frontalna ekranująca moduł ERA miała ponad 25 mm stali wysokiej twardości, co przy jej kącie po- chylenia dawało opór równy około 65 mm stali, co znacząco wpływało na działanie prekursora. Do tego Kontakt-5 okazał się być bardziej od- porny na próby jego pokonania, niż zakładali to twórcy głowicy PzF-3T. Zupełnie jednak nieciekawie dla Niemców wyszły testy Panzerfausta-3T i prototypów PzF-3IT600 przeciw polskiemu ERA ERAWA-2. A z tak wy- magającym zagrożeniem zostało skonfrontowane w maju 2000 roku pol- skie ERA. Przeprowadzono wtedy próby zarówno statyczne, jak i dyna- miczne pod kątem 15° i 30° od powierzchni kaset (albo inaczej podając 75° i 60° od pionu). Wyniki testów były z jednej strony patowe, a z drugiej okazały się być dużym sukcesem polskiego ERA. Głowica PzF-3T po- przedzona prekursorem wytwarzającym strumień kumulacyjny o niskiej gęstości za każdym razem skutecznie perforowała kasetę ERAWA-2, jed- nakże kaseta zapewniała zdolność ochronną rzędu około 50%. Inaczej rzecz ujmując – głowica PzG-3T ustawiona pod kątem 30° była w stanie pokonać nie 800, a zaledwie około 400 mm pancerza po przejściu przez ERA. Testowano również prototypową głowicę Panzerfausta 3IT600, która miała szereg udoskonaleń – mimo to po przejściu ERAWA-2 była ona w stanie pokonać zaledwie nieco ponad 450 mm stali. Oznaczało to, że wciąż nie sposób było zwalczać od frontu pojazdów potencjal- nego przeciwnika – a taki cel przyświecał twórcom Panzerfausta-3. W efekcie, po raz kolejny nastąpiło udoskonalanie niemieckiego granat- nika – tym razem wyposażono go w głowicę kumulacyjną wytwarzającą tzw. superszybki strumień kumulacyjny, o prędkości rzędu nie 6–7 km/s, lecz 10–12 km/s. Jest on niezwykle wymagającym przeciwnikiem dla pancerzy reaktywnych, ponieważ pracujące elementy „klasycznych" ERA są zbyt wolne, aby „złapać" i zaburzyć strumień kumulacyjny o tak wy- sokiej prędkości. Dodatkowo ponownie przekonstruowano prekursor. Z taką udoskonaloną „pancerną pięścią" ERAWA-2 została skonfrontowa- na w 2007 roku. W tym wypadku niemiecki granatnik pokonywał polski pancerz ze stratą zdolności penetracyjnych równą mnie więcej grubości sprowadzonej kasety (circa 100–150 mm) – oznaczało to całkowite zwy- cięstwo PzF-3IT600. W międzyczasie (1999) powstał Bunkerfaust, który został „skrojony" pod kątem walk w mieście oraz niszczenia fortyfikacji. PzF-3IT600 – anatomia Najmłodszy z całej rodziny granatnik jest typową, specjalizowaną ręczną bronią przeciwpancerną, choć może też być stosowany do niszczenia innych celów dzięki pewnym specyficznym rozwiązaniom głowicy. Pan- zerfaust 3IT600 jest tzw. granatnikiem hybrydowym, czyli ma wielokrot- www.fragoutmag.com