Frag Out! Magazine
Issue link: https://fragout.uberflip.com/i/1298584
grodziowy. Prostopadle do powierzchni burty ma on następującą budowę: od 30 do 40 mm odlewu, następnie około 220 mm luki, w której umieszczo- no schowki na skrzynki z amunicja do km, granaty moździerzowe 60 mm lub oprzyrządowanie pojazdu i w końcu cytadela wieży o grubości około 70 mm. W rzucie czołowym (równolegle do osi armaty), dzięki ustawieniu ich pod znacznym skosem ku tyłowi, grubość sprowadzona wynosiła: odlew 90 mm + luka około 500 mm + odlew cytadeli około 160 – 170 mm. Efektem był imponującej grubości układ grodziowy. Jednocześnie obszar przed ce- lownikiem głównym był dodatkowo wzmocniony kilkoma płytami stali, sam celownik umieszczono zaś we wnęce wykonanej w odlewie. Ocena osłony wieży Merkavy Mk.I jest dość skomplikowana. Brak technologii pancerzy specjalnych wymusił jej opancerzenie za pomocą prymitywnego układu grodziowego, zaś ubóstwo technologiczne przemysłu Izraela zmusiło do stosowania tanich odlewów stalowych. Z drugiej strony, jak na wykorzys- tane materiały, osiągnięta odporność była bardzo dobra. Duet Israela Tala oraz pułkownika Yisraela Tilana wybrnął z problemu w iście mistrzowski sposób poprzez przyjęcie paradygmatu stworzenia możliwie małej wieży z maksymalnie skośnymi powierzchniami czołowymi. Było to możliwe tylko dzięki przyjęciu układu konstrukcyjnego z silnikiem z przodu oraz bardzo wysokim kadłubem, który mieścił większość oprzyrządowania wieży oraz jej załogę. Sumaryczna odporność była niejednorodna, ale wynosiła wobec amunicji APDS i APFSDS około 160 mm RHA w najsłabszym rejonie wieży (jej półkuliste podstawy) poprzesz około 250 – 300 mm RHA dla frontu wieży w rejonie tworzonym przez jej burty i aż około 340 mm dla stropu wieży. Osło- na burt w zakresie kątów około 20° była nieco niższa (sumarycznie 200 mm i mniej), ale również co najmniej przyzwoita, jak na zastosowane materiały i technologię. Osłona wobec amunicji kumulacyjnej była wyższa i sięgała szacunkowo 450 – 500 mm wobec głowic z owego okresu w relacji do pow- ierzchni czołowej wieży, jednakże z wyłączeniem jej półkulistej podstawy, która chroniła znacznie słabej (mniej niż połowa szacunkowej wartości). Poważnym problemem była osłona kadłuba o bardzo dużych rozmiarach i w oczywisty sposób narażonego na trafienia. Przyjęta osłona była jednak bardzo niejednorodna. Przednia dolna płyta kadłuba miała grubość około 80 mm stali odlewanej, a za nią umieszczono dwa niewielkie zbiorniki pal- iwa, dalej mieścił się układ napędowy. Opierając się na radzieckich jeszcze analizach układu znanego z czołgu Merkava, można napisać, że przedział napędowy z przodu kadłuba zapewnia dodatkową od- porność równą około 158 – 174 mm stali przeciw pociskom pod- kalibrowym oraz 420 – 475 mm przeciw pociskom kumulacyjnym. Przedział napędowy zakończony był cienką grodzią (poniżej 10 mm grubości) z włazami inspekcyjnymi. W efekcie front kadłuba osłonięty był na poziomie około 250 – 300 mm stali względem po- cisków APDS i APFDS z założeniem dużej grubości całego układu. W przypadku amunicji kumulacyjnej osłona sięgała aż 550 – 600 mm stali, co było już wynikiem bardzo dobrym jak na lata powstania czołgu. Prawdziwym problemem była jednak osłona płyty nad- silnikowej (górnej) kadłuba oraz obszaru przed kierowcą. Rejony te nie są ekranowane silnikiem ani układem przeniesienia, zatem nie występuje tutaj wspomniany bonus do odporności. Poradzo- no sobie z tą kwestią poprzez podnosienie płyty nadsilnikowej tak, że ekranowała ona obszar łożyska wieży – projektanci ponownie wykazali się przejawem geniuszu i wieżę osadzili nieznacznie niżej (około 10 – 15 cm) niż płytę nadsilnikową, przez co ekranowała ona rejon łożyska wieży. Jednym ewidentnie słabszym obszarem był ten przed kierowcą. Płyta na wprost stanowiska kierowcy ma grubość 60 mm, co przy kącie pochylenia 15° daje grubość sprowadzoną około 220 mm. Dodatkowo samo stanowisko kierowcy znajduje się w „budce" umieszczonej w strukturze kadłuba, a której ściana czoło- wa ma grubość od 20 do 40 mm. W efekcie załogant ten jest chro- niony na poziomie poniżej 300 mm przeciw amunicji kinetycznej i kumulacyjnej. Z kolei bardzo dobrze chroniła pojazd płyta nadsil- nikowa. Pochylona jest ona pod kątem o 20° w swej dolnej części oraz 15° w górnej, przez co tworzy charakterystyczny „garb" nad układem napędowym, który zasłania łożysko oporowe wieży. Ma ona grubość 80 mm i z racji wspomnianego zmiennego kąta daje to grubość sprowadzoną od 230 mm w jej dolnej części aż do POJAZDY