Frag Out! Magazine
Issue link: https://fragout.uberflip.com/i/1354837
wozów bojowych, artylerii, systemów przeciwpancernych i przeciwlotniczych. Przykładowo, Litwa pozyskała kołowe bojowe wozy piechoty Boxer, zaopatrzone w wyrzutnie przeciwpancernych pocisków kierowanych, ale w liczbie pozwalającej na wyposażenie w nie zaledwie dwóch batalionów jednej brygady wojsk lądowych. Łotwa z kolei zdecydowała się na używane brytyjskie lekkie wozy gąsienicowe rodziny CVR(T). Wraz z zakupami dział samobieżnych czy jak w przypadku Litwy – zestawów przeciwlotniczych NASAMS – zwiększa to potencjał obronny, ale nie daje szans na odparcie agresji. Z uwagi na różnice potencjału w porównaniu z Rosją rola sił zbrojnych tych państw jest bowiem inna. W razie wojny musiałyby stawiać opór na tyle silny, aby by dać czas sojusznikom na reakcję. O ile bataliony i brygady lekkiej piechoty w razie agresji zostałyby rozbite w czasie liczonym w godzinach, co zmusiłoby ocalałe siły do przejścia do działań nieregularnych, o tyle każdy zakup wozów bojowych czy wyrzutni pocisków kierowanych wydłuża czas, przez który obrońcy mogliby stawiać opór. Naturalne w takiej sytuacji jest sięganie po pomoc kolejnych sojuszników. Prowadzone w czasie pokoju działania mają na celu właśnie odstraszenie agresora i to na kilka sposobów. Po pierwsze, rozmieszczenie na terenie państw wschodniej flanki NATO sił w ramach tak zwanej wysuniętej obecności, relatywnie słabych, jest to wszak zaledwie kilka wielonarodowych batalionów, ma zwiększyć prawdopodobieństwo solidarnej sojuszniczej reakcji. Wszak czym innym jest atak na Litwę, Łotwę czy Estonię, a czym innym z prawno- międzynarodowego punktu widzenia atak na żołnierzy brytyjskich, kanadyjskich, polskich, włoskich czy niemieckich, którzy tam stacjonują. Po drugie, siły utrzymywane przez NATO w założeniu powinny być zdolne do szybkiej reakcji. Szpica, czyli wzmocniona brygada nazywana Very High Readiness Joint Task Force, rotacyjnie wystawiana przez poszczególne państwa, ma być gotowa do użycia w rejonie konfliktu w ciągu maksymalnie tygodnia, następnie wesprzeć je mogą siły wsparcia przemieszczone w ciągu 30 – 45 dni. Uzupełnieniem tego jest inicjatywa 4x30: 30 batalionów zmechanizowanych, 30 eskadr lotniczych i 30 okrętów, gotowych do działania w ciągu do 30 dni. Zarówno brygady sił szybkiego reagowania, jak i siły wydzielone do 4x30 powinny zostać w idealnej sytuacji aktywowane już w okresie narastania napięcia, a najpóźniej w chwili wybuchu kryzysu grożącego wybuchem wojny. Pełne zaskoczenie strategiczne – a więc zaskoczenie samym faktem wybuchu wojny – jest trudne do osiągnięcia i wymaga sprzyjającej sytuacji. Tak zdarzyło się w roku 1941, gdy Armia Czerwona boleśnie odczuła konsekwencje lekceważenia przez decydentów informacji uzyskiwanych przez wywiad. Podobnie państwom arabskim udało się zaskoczyć Izrael w roku 1973, choć w tym przypadku zaskoczenie nie było pełne, a początkowe ANALIZA