Frag Out! Magazine
Issue link: https://fragout.uberflip.com/i/1472105
zaczęły ewoluować. Nie oczekiwano od nich powstrzymywania agresji radzieckiej na państwa NATO, ale siły miały być zdolne do interwencji w konfliktach lokalnych czy powstrzymywania czystek etnicznych. Stąd też zmiany w strukturach, uzbrojeniu czy szkoleniu, które nie omijały także Polski. Jednak nie oznaczało to przejęcia przez Zachód roli globalnego policjanta, rozwiązującego wszystkie konflikty. Interwencje, które miały miejsce, były wypadkową posiadanych zdolności oraz woli ich wykorzystania. Po 11 września nowym polem walki stała się wojna z terroryzmem, prowadząca do licznych zbrojnych interwencji, a w szczególności do wieloletniego uwikłania się w konflikt w Afganistanie. Co gorsza, wiele spośród tych operacji – z afgańską na czele – nie miało jasno zdefiniowanych celów jakie mogłyby zostać osiągnięte przez siły zbrojne. Z drugiej strony, w przypadku Rosji, okazało się, że do nowej rzeczywistości jej elity nie zdołały się zaadaptować… zgodnie z oczekiwaniami Zachodu. Zachód spodziewał się, że uda się to poprzez współpracę gospodarczą, gdzie Rosja byłaby dostawcą surowców energetycznych a odbiorcą zachodnich towarów i usług, z czasem modernizując swoją gospodarkę. Trzymając się przykładów z popkultury – gdy w roku 2000 w powieści „Niedźwiedź i Smok" Tom Clancy opisywał przyjęcie skonfliktowanej z Chinami Rosji do NATO (podczas ceremonii w Warszawie ) nie brzmiało to zupełnie nieprawdopodobnie – było to popkulturowe odbicie nadziei na nowe czasy. Stąd też bardziej niż samej rosyjskiej armii bano się utraty kontroli nad poradzieckimi arsenałami, z bronią atomową na czele. Dlatego Ukraina, podobnie jak inne republiki powstałe po rozpadzie ZSRR, została namówiona do przekazania pod kontrolę Rosji tych głowic, które znalazły się na jej terytorium. Tymczasem elity rosyjskie wolały pozostać na starych pozycjach. Najpierw podejmowano wysiłki mające na celu zahamowanie rozpadu Rosji, a następnie odbudowę jej potencjału. W wymiarze militarnym oznaczało to odbudowę sił zbrojnych, a następnie zwiększanie ich potencjału. Mimo głębokiego kryzysu ekonomicznego lat dziewięćdziesiątych, utrzymywano wciąż rozbudowane siły strategiczne, składające się zarówno z lotnictwa dalekiego zasięgu, okrętów podwodnych oraz pocisków bazowania lądowego, podczas gdy dla porównania, Francja z komponentu lądowego zrezygnowała w ogóle. W drugiej kolejności, w miarę posiadanych środków, modernizowano techniczne siły konwencjonalne. Charakterystycznymi przykładami są tu siły rakietowe i lotnicze – medialne dziś pociski Iskander czy Kalibr opracowywano od początku lat dziewięćdziesiątych, ale do eksploatacji liniowej wprowadzono je po roku 2007 (Iskandery) lub 2012 (Kalibry). Podobnie sytuacja wygląda ze śmigłowcami i samolotami. Ka-52, Mi-28N, Su-34, Su-35 – to wszystko konstrukcje opracowane jeszcze w ostatnich latach istnienia ZSRR, a później tylko modyfikowane i wprowadzane do linii. Armia ta była narzędziem odtwarzania stref wpływów. Od powtórnej interwencji w Czeczenii, poprzez wojnę z Gruzją, po interwencję w Syrii i agresję na Ukrainę w roku 2014. Co ważne, procesy te miały miejsce podczas gdy Zachód angażował się w kolejne interwencje w ramach działań przeciwko terrorystom i partyzantom, www.fragoutmag.com