Frag Out! Magazine
Issue link: https://fragout.uberflip.com/i/1472105
na czele – to wszystko sugerowało, że zachodni model demokracji przechodzi poważny kryzys. Stąd też, po sukcesach w Syrii czy skutecznym oderwaniu Krymu od Ukrainy, elitom rosyjskim, z prezydentem na czele mogło się wydawać, że kolejny krok ku odbudowie imperium – przejęcie całej Ukrainy – jest w zasięgu ręki. Zdecydowana zachodnia odpowiedź na rozmieszczenie wojska w obszarach przygranicznych, trwające wiele miesięcy, musiała zostać zauważona przez stronę rosyjską, a mimo to nie zadziałała odstraszająco. Być może spodziewano się że efekt zachodniej pomocy będzie mniejszy, być może zakładano, że dostawy uzbrojenia nie wpłyną na determinację ukraińskiej armii do walki, być może także zbytnią ufność pokładano we własnych siłach zbrojnych. Te błędne, jak się okazało, kalkulacje i decyzje wpływają także na geopolityczne skutki tej wojny w szerszym wymiarze. Zagrożenie rosyjskie skonsolidowało Zachód bardziej niż jakiekolwiek inne od dekad. Zmiana polityk gospodarczych, dążenie do pozbawienia Rosji źródeł dochodów i narzędzi szantażu poprzez odejście od importu gazu i ropy, zwiększenie budżetów obronnych, możliwe poszerzenie NATO o Szwecję i Finlandię są tylko najbardziej widocznymi efektami tej wojny. W wymiarze wojskowym, już po roku 2014 zauważalne stało się wzmożone zainteresowanie wojnami hybrydowymi i ewentualnością rywalizacji i wojny pomiędzy mocarstwami. Great Power Competition - rywalizacja wielkich potęg zastąpiła pojęcie wojny z terroryzmem na miejscu sloganu definiującego politykę zagraniczną i obronną. Procesy te przybrały choćby postać reform Korpusu Piechoty Morskiej, mającego przygotować tę formację do ewentualnej nowej wojny na Pacyfiku czy przebudowy sił zbrojnych USA mającej na celu dostosowanie do udziału w pełnoskalowej wojnie w Europie i Azji. Oprócz zwiększenia roli sił pancernych, których trzonem mają być dwie dywizje, określane mianem penetracyjnych, złożone z trzech brygad pancernych, będą istnieć także tzw. standardowe dywizje ciężkie i lekkie oraz dwie dywizje aeromobilne. Lekkie dywizje otrzymają przy tym swoje bataliony czołgów. Oprócz tego zostaną sformowane jednostki rakietowe dalekiego zasięgu, określane jako Multi – Domain task Force wyposażone w zestawy rakietowe trzech typów: HIMARS z pociskami PRSM o zasięgu do 500 kilometrów, MRC Typhon z lądowymi wersjami pocisków Tomahawk i zaadaptowanymi do zwalczania celów lądowych SM6 oraz Long-Range Hypersonic Weapon - określanych także jako także jako Dark Eagle o zasięgu do 2700 kilometrów. Oznacza to więc nie tylko symetryczną odpowiedź na zagrożenie ze strony Iskanderów czy Kalibrów, ale wprowadzenie do użycia nowocześniejszych i skuteczniejszych systemów. Oznacza to także, że możliwość użycia przez Chiny i Rosję sił zbrojnych napotyka na kolejne ograniczenia i to zmienia sytuację globalną – na korzyść Zachodu. To wszystko przekłada się na możliwy rozwój wydarzeń na scenie międzynarodowej polityki. W przypadku Rosji poważnym ograniczeniem jest nie tylko sama niezdolność do osiągnięcia celów strategicznych podczas obecnej wojny i ujawniające się podczas niej deficyty w zakresie szkolenia, dowodzenia i wsparcia logistycznego. Oprócz bowiem tych problemów, których rozwiązanie armii rosyjskiej w okresie powojennym zajmie kilka lat, należy brać pod uwagę poniesione już podczas działań straty. Według danych potwierdzonych zdjęciami, na dzień 31 marca, Rosja utraciła 347 czołgów, 325 bojowych wozów piechoty, 243 inne pojazdy opancerzone 17 samolotów i 36 śmigłowców, nie wspominając o innych typach sprzętu, ale faktyczne straty są zapewne większe. Co więcej, podczas walk siły ukraińskie zdobyły liczne egzemplarze uzbrojenia i sprzętu. Te wszystkie czołgi, zestawy przeciwlotnicze, wozy łączności czy urządzenia walki radioelektronicznej zostaną poddane badaniom na Zachodzie, co pozwoli udoskonalić zachodnie uzbrojenie. Sankcje gospodarcze oraz inne działania, w tym zwłaszcza spadek dochodów FR z eksportu ropy, będą miały dewastujący wpływ na możliwość uzupełnienia strat i modernizacji armii. Już sankcje wprowadzone po zajęciu Krymu miały zauważalny wpływ na gospodarkę, a obecnie sytuacja jest dużo poważniejsza. Sankcje będą miały wpływ zarówno na samą wielkość budżetu, możliwość nabycia importowanych podzespołów (choćby mikroprocesorów), surowców, maszyn niezbędnych do produkcji zbrojeniowej (np. obrabiarek). Ponadto spodziewać się należy, że będzie miał miejsce eksodus specjalistów dla których pogrążająca się w kryzysie Rosja nie będzie atrakcyjnym miejscem do życia. W rezultacie pojawią się problemy z zastąpieniem już utraconego sprzętu, ale – co ważniejsze – także z produkcją nowego. Może się okazać, że konstrukcje takie jak T-14 Armata czy Su-57 pozostaną jedynie prototypami. Oczywiście, jak pokazuje historia radzieckiego przemysłu zbrojeniowego, www.fragoutmag.com