Frag Out! Magazine
Issue link: https://fragout.uberflip.com/i/1530964
szturmujące miasto Iłowajsk – jest to największa ukraińska porażka tego etapu wojny. Na południu obwodu donieckiego z terenu Rosji wzdłuż morza Azowskiego atakuje świeże rosyjskie zgrupowanie, które zajmuje Nowoazowsk i kieruje się w stronę Mariupolu. Kolejne rosyjskie oddziały wchodzące na teren obwodu ługańskiego i odrzucają ukraińskie jednostki od stolicy obwodu, jednak pomimo kilku druzgocących klęsk strony ukraińskiej trudno uznać tę sytuację za całkowity sukces sił rosyjskich. Kilka elitarnych ukraińskich jednostek przełamuje front i robi 470 km rajd w głębi operacyjnej przeciwnika, niszcząc tyły rosyjskich jednostek walczących na froncie. Na południu nie udaje się odbić Mariupola opuszczonego przez siły ukraińskie kilka miesięcy wcześniej. Pod Ługańskiem rosyjskie jednostki ponoszą ciężkie straty, w ręce Ukraińców trafiają jeńcy. Świat dowiaduje się o bezpośrednim rosyjskim zaangażowaniu w Donbasie. Oprócz tego jedna z donieckich grup, prawdopodobnie w wyniku błędu, zestrzeliwuje holenderski pasażerski samolot z wykorzystaniem systemu OPL należącego do armii rosyjskiej. Wywołuje to wielkie oburzenie społeczności międzynarodowej i staje się jednym z czynników tymczasowej stabilizacji sytuacji. Rosja utrzymuje linię frontu, a prorosyjskie grupy ratuje przed otoczeniem i zniszczeniem. Rosja i Ukraina podpisują pierwsze porozumienia mińskie. Zimą tego samego roku Rosja przeprowadza kilka kolejnych operacji, których skala jest jednak już ograniczona. Mają one na celu przede wszystkim wyrównanie linii frontu i zajęcie lepszych pozycji dla strony rosyjskiej. W ograniczonym stopniu w tych operacjach również są używane regularne jednostki rosyjskie. Rosja zajmuje donieckie lotnisko i Debalcewo. Strony podpisują porozumienie Mińsk-2. Linia frontu stabilizuje się aż do 2022 roku. Przez kolejne lata trwają walki pozycyjne z okresową eskalacją na oddzielnych odcinkach frontu. Po ustabilizowaniu linii frontu Rosja aktywizuje proces rozpoczęty już jesienią 2014 roku – podporządkowanie sobie Donbasu i zbudowanie tam w pełni kontrolowanej struktury władzy cywilnej i wojskowej. Zdając sobie sprawę z małej skuteczności tych zwalczających się nawzajem grup, Rosjanie stawiają na centralizację i porządek zaprowadzony twardą ręką, jednak w „swoim stylu" nie walczą z nadużyciami i korupcją w tych „republikach ludowych", szukają zamiast tego osób, które mogą w łatwy sposób kontrolować. Wprowadzają w Donbasie tego samego typu strukturę władzy, jaką mają w Rosji. Wybierają szereg określonych osób jako własnych przedstawicieli na tym terenie, po czym pozwalają im w kontrolowany sposób okradać terytorium republik w zamian za lojalność i wykonywanie wszelkich poleceń kierowanych z Moskwy. ANALIZA