Frag Out! Magazine
Issue link: https://fragout.uberflip.com/i/1535553
maskują. Droniarze vs droniarze to trochę jak snajperzy zwalczający snajperów. Procedury i sprzęt są te same, ważne, kto robi to lepiej. Opuszczamy Jeepa i na piechotę przenikamy przez jar. Ubrani w cywilki wyglądamy jak czterech ziomków, co postanowili na polu porządnie się czymś nawalić – to znaczy, pardon – wyglądamy na czterech mężczyzn w kwiecie wieku, którzy kulturalnie postanowili spędzić dzień na świeżym powietrzu. Gdyby było więcej czasu i środków wolelibyśmy wystąpić przebrani jako rolnicy, leśnicy, kopacze rowów. Nawet rowerów nie mamy, żeby udawać wycieczkę rowerową. Ale na szczęście trasę wybraliśmy idealnie. Pochłania nas las, strome ściany jaru i pokrzywy po pachy. Po drugiej stronie zaorane pole, jakieś owocowe krzewy i kilka jabłonek. Zakładamy doraźne miejsce pilotażu. Nie mamy siatek maskujących, nic – latamy na YOLO, ale dzięki temu możemy się też oderwać dużo szybciej – jesteśmy na leciutko. Marcel nawet robi w krótkich spodenkach (czego pożałował zaraz po przedzieraniu się przez pole pokrzywy). Pierwszy lot sekcji dronowej to zawsze sprawdzenie swojej pozycji, czy nic nas nie nachodzi, jak nas widać z góry, jak się startuje, jak się odchodzi na niskim pułapie. Potem szybkie sprawdzenie zasięgów – czyli jak się stąd lata, czy coś nam zasłania, czy są jakieś zakłócenia. Następnie potwierdzamy kontakt wzrokowy (właściwie kontakt dronowy: my widzimy ich świetnie, oni nas w ogóle) z przenikającą kilka kilometrów obok główną grupą naszych ludzi. W następnej kolejności namierzamy nasz rowerowy patrol oraz staramy się odnaleźć naszych dwóch ludzi, którzy działają już z miasteczka, do którego właśnie przeprowadzamy dywersantów. Nasi dwaj agenci są już w mieście od jakiegoś czasu i mają nas „wprowadzić". Nie możemy ich znaleźć mimo sprawdzenia umówionego miejsca – wiejskiego cmentarzyka, gdzie mieli czekać. SZKOLENIE