Frag Out! Magazine
Issue link: https://fragout.uberflip.com/i/853192
odzwierciedla zmiany w produkcie. Jeśli podczas produkcji zmieni się norma na dany wyrób, zmiany te są uwzględniane w produkcji. Tak stało się po wprowadzeniu nowych norm na bluzy i spodnie z początkiem 1995 roku. Część bluz i spodni z kontraktami z lat 1993 i 1994 uszyto już według nowych krojów (dotyczy to zarówno typu I i III/VI). Wynika to z opóźnień w wykonaniu tych kontraktów. Jednocześnie po wprowadzeniu zmian z uwagi na spore zapasy bawełnianego ripstopu w kamuflażu woodland zezwolono kontraktorom na wykończenie resztek magazynowych, ale mundury miały być produkowane już w nowym kroju. Dlatego na rynku można znaleźć bluzy i spodnie w kroju wyglądającym jak typ VI, ale wykonane ze 100% bawełny. Zwykle na metce rozmiarowej takie mundury mają dla odróżnienia dodrukowaną gwiazdkę (*). Mniejsze zMiany w latach 90. W związku ze zmianą kolorystyki różnych elementów wyposażenia po 1991 roku, specyfikacje pewnych materiałów zmieniono z koloru olive green na camouflage green. W przypadku mundurów dotyczyło to głównie taśm regulujących obwód pasa spodni i tasiemek do zwężania dołów nogawek. Inne materiały można znaleźć w także wielu różnych miejscach. Zmiany te wprowadzano przez jakiś czas, zanim nie wykorzystano starych zapasów materiałów wykończeniowych. nakrycia Głowy Czapka Bdu – cap, camouflage pattern, woodland camouflage printed, o numerze NSN 8415-01-134-31XX, została wystandaryzowana 3 lipca 1982 roku. Występuje tutaj rozdźwięk pomiędzy datą standaryzacji bluz i spodni a czapek. Prawdopodobnie nakrycia głowy po prostu produkowano na początku bez ogłoszonej normy. Czapkę wykonywano z lekkiego, ale mocno impregnowanego materiału (80% bawełna, 20% nylon). Miała ona dwuwarstwową budowę, usztywniany daszek oraz była wyposażona w składane do środka nauszniki podszyte od wewnątrz flanelą z mieszanki wełny i nylonu. Wnętrze czapki wykonywano z tego samego materiału co część zewnętrzną, przy czym zalecano, aby albo użyć materiału odwróconego na lewą stronę, albo zastosować materiał niebarwiony lub materiał w oliwkowym kolorze (materiał ten wykorzystywano też na podszewki kurtek oraz do szycia parek M65). Czapkę produkowano w 18 rozmiarach: od 6 3/8" do 8 1/2". Noszono ją zawsze ustawioną równolegle do powierzchni ziemi około 1 cal (dwa palce) nad krawędzią ucha. Z mundurami typu I czapkę BDU stosowano zawsze, gdy tylko nie używano hełmu przed 2001 rokiem, kiedy to wprowadzono do użycia berety. Mimo to z mundurami typu I czapka była używana i po roku 2001, ale tylko w warunkach polowych. Na terenie baz żołnierze poruszali się wtedy w beretach. Czapkę BDU stosowano także zawsze z mundurami typu III. Tylko nieliczni żołnierze z mundurami typu III mogli nosić kapelusze i to jedynie w warunkach polowych, gdy nie potrzeba było hełmu. Przez cały okres produkcji czapka nie uległa zmianom. Jej wadą było to, że w założeniach nie bardzo nadawała się jako czapka na lato. Była ciepła z powodu wszytych nauszników, a silnie hydrofobizowany materiał nie chłonął dobrze potu. Paradoksalnie, raczej nie zezwalano na noszenie czapek z nausznikami na zewnątrz, trudno zresztą się dziwić, gdyż materiał czapki bardzo łatwo łapał zabrudzenia od potu. Czapka też wcale nie sprawowała się dobrze jako czapka zimowa, a nauszniki mogły, co najwyżej, trochę ochronić uszy przed wiatrem, gdyż po ich rozłożeniu czapka stawała się cienka. Z mundurem typu III nie wprowadzono osobnego letniego typu czapek, więc czasem żołnierze wycinali nauszniki, aby czapka była przewiwniejsza lub używali czapek podobnego wzoru, ale komercyjnej produkcji z bawełny w splocie ripstop. Zwykle jednak noszono normalne czapki. Ostatnie egzemplarze tego nakrycia głowy wyprodukowano 1 października 2008 w ramach kontraktu SPM1C1-08-DN-012. www.fragoutmag.com