Frag Out! Magazine
Issue link: https://fragout.uberflip.com/i/853192
Mundury BDU (Battle Dress Uniform – mundur polowy) używane były przez wszystkie formacje amerykańskich sił zbrojnych od początku lat 80. do pierwszej dekady XXI wieku. Zapisały się one w historii jako element wizerunku nowoczesnych, dobrze wyszkolonych i uzbrojonych żołnierzy, którzy brali udział w konfliktach m in. na Grenadzie, w Panamie, Iraku, na Bałkanach czy w Afganistanie. W latach 90. mundury te dotarły do nas wraz z masą innego amerykańskiego demobilu i służyły wielu z nas, jako ciuchy outdoorowe do lasu czy elementy stroju popularne w pewnych subkulturach. Dzisiaj coraz więcej osób patrzy na lata 80. i 90. przez pryzmat historii, powstają grupy rekonstruktorów zajmujących się tematyką konfliktów z tego okresu, a sam mundur i kamuflaż wracają do łask, zwłaszcza wśród wszelkiej maści specjalsów mających dość multicamowego zalewu. Jest to więc idealny moment, aby szczegółowo przybliżyć czytelnikom kompozycję mundurów BDU i ich blisko 30-letnią historię. W niniejszym artykule mundury BDU zostaną opisane z perspektywy ich zastosowania w US Army, bo każda formacja należąca do sił zbrojnych USA miała trochę inne regulacje dotyczące umundurowania – różnice obejmowały na ogół akcesoria, a czasem sposób noszenia danego elementu (np. podwijanie rękawów). Z uwagi na stosunkowo dużą różnorodność kompozycji, typów oraz wersji produkcyjnych tych mundurów artykuł będzie traktował zasadniczo o mundurach w kamuflażu leśnym – woodland camouflage pattern. Mundury pustynne, z uwagi na ich odmienność w krojach, a nawet w zmieniającej się w czasie koncepcji stosowania, podzielonej początkowo na wzór dzienny i nocny, wymagają odrębnego opracowania. troche historii czyli co było Przed bdu Lata 80. dla amerykańskich sił zbrojnych były okresem sporych przemian zarówno organizacyjnych, jak i sprzętowych. Jeżeli cofnęlibyśmy się do roku 1980, to zwykły żołnierz US Army nosiłby najprawdopodobniej jeden z dwóch dostępnych wtedy wzorów munduru, tzw. utility w oliwkowym kolorze. Pierwszy wzór wykonany był z bawełnianej satyny w kolorze OG107 i produkowany od 1964 roku. Drugi zaś wykonywano z materiału Durable Press (50% bawełna, 50% poliester) o splocie Twill, w kolorze OG507. Dzisiaj często oba wzory nazywa się mundurami garnizonowymi. W mundurach tych koszulę nosiło się w spodniach, co generalnie już w założeniach powodowało pewne problemy z ergonomią i wentylacją. Mundur bawełniany był stosunkowo gruby, szybko tracił kolory i łatwo się przecierał. Mundur z mieszanki bawełny z poliestrem był odporny na spieranie i nie wymagał prasowania, miał jednak kiepskie właściwości w wyższych temperaturach – szybko nagrzewał się na słońcu. Chemikalia użyte do zapewnienia mu odporności na zagięcia, w słońcu oraz podczas prasowania wydawały też bardzo charakterystyczny formaldehydowy zapach. Rodzaj stosowanych mundurów zależny był od lokalnej dostępności w jednostkach. Ostatni kontrakt na mundury OG107 z bawełnianej satyny podpisano w roku 1981, natomiast wzór w kolorze OG507 produkowano do 1987 roku, z uwagi na użytkowanie tych mundurów przez USAF. Oba mundury były standardowymi mundurami strefy umiarkowanej i zasadniczo w 1981 roku posiadali je nadal wszyscy bez wyjątku żołnierze armii. Trochę inaczej sprawa umundurowania wyglądała w jednostkach bazujących w klimacie tropikalnym oraz jednostkach szybkiego reagowania RDF (pułk Rangersów i dywizje powietrznodesantowe). Po wojnie w Wietnamie dla takich jednostek opracowano nowe mundury tropikalne we wzorze zwanym RDF, wykonane z bawełny w splocie ripstop i w kamuflażu ERDL. Jednocześnie z uwagi na to, że produkcja tych mundurów nie była duża dopuszczano nadal do użytku wszelakie wzory mundurów tropikalnych opracowanych podczas wojny w Wietnamie (Tropical Combat Uniform – TCU). Produkcję tych mundurów zakończono w 1981 roku. Często żołnierze tej samej jednostki nosili różne mundury według upodobania własnego lub dowódcy. Co gorsze, większa część armii nadal nosiła oliwkowe, podczas gdy w innych armiach już dawno doceniono zalety kamuflażu. Warto też wspomnieć, że kamuflaż ERDL opracowano już www.fragoutmag.com