Frag Out! Magazine
Issue link: https://fragout.uberflip.com/i/853192
Należy jednak zauważyć, że w związku z restrukturyzacją w 2012 roku ze względów praktycznych departament jest odpowiednikiem ministerstwa. Wkrótce po utworzeniu Ministerstwa podjęto starania o zbudowanie komponentu lotniczego. Na nową bazę dla floty śmigłowców Mi-8, dwóch An-30 i trzech samolotów transportowych An-26 przeniesionych z Sił Powietrznych, wybrano wojskowe lotnisko w Nieżynie, na północny wschód od Kijowa, które wcześniej było domem 199. Samodzielnego Gwardyjskiego Pułku Rozpoznawczego Lotnictwa Dalekiego Zasięgu (199. ODRAP) wykorzystującego samoloty rozpoznawcze dalekiego zasięgu Tu-22R i Tu-22RM (kod NATO Blinder). Wybór wydaje się logiczny, ponieważ, z jednej strony Kijów znajduje się w niewielkiej odległości, a z drugiej baza miała już doświadczenie z obsługą lotów rozpoznawczych. Wraz z zakończeniem zimnej wojny użytkowanie kosztownych Tu-22R przestało się opłacać, co poskutkowało decyzją o ich wycofaniu. Wraz z powołaniem do życia lotnictwa specjalizującego się w pomocy w katastrofach i klęskach żywiołowych dla personelu bazy lotniczej pojawiła się nowa perspektywa. Samoloty i śmigłowce zostały oficjalnie przekazane nowemu resortowi 22 lutego 1999 roku i mimo że 13. uznawany był w radzieckim lotnictwie za „trudny dzień", piloci zorganizowali pierwsze loty szkoleniowe właśnie 13 sierpnia 1999 roku. Przeprowadzono ich dokładnie trzynaście. Od tego czasu głównym zadaniem było monitorowanie i prowadzenie działań w regionach objętych klęskami żywiołowymi. Kamery zabudowane na dwóch An-30 doskonale nadają się do tego celu, a misje poszukiwawcze można było przeprowadzać bardzo skutecznie dzięki szklanym dziobom tego typu samolotów. Samoloty An-26 służą przede wszystkim do przewozu personelu i transportowania, a bezpośredni przelot lekarzy do rannych zapewniają śmigłowce Mi-8. An-26 zostały niedawno zmodernizowane poprzez dodanie dwóch wysokiej jakości modułów intensywnej opieki medycznej dla dwóch pacjentów, które pozwalają zapewnić poszkodowanym najlepsze warunki w trakcie lotu. Zwalczanie pożarów lasów z pokładów Mi-8 jest kłopotliwe, bo choć teoretycznie można użyć 5-tonowego zbiornika na wodę, to ze względu na stare silniki można zabrać jedynie 3 t wody. Ukraińskie Ministerstwo Sytuacji Nadzwyczajnych wkrótce rozpoczęło poszukiwania lepszego rozwiązania i je znalazło – cztery samoloty An-32P Firekiller. Jest to specjalny wariant gaśniczy oparty na samolocie transportowym An-32 Cline, opracowanym do użycia w indyjskich regionach wysokogórskich (372 sztuki wyprodukowano w latach 1976–2005). Stosowany w operacjach gaśniczych An-32P może zabrać do 8 t wody w czterech zbiornikach i zrzucać ją z wysokości 40–50 m nad pożarem, z prędkością 240–260 km/h. An-32 może zapewnić idealne pokrycie wodą powierzchni 1200-2200 m2. W kokpicie znajduje się optyczny system celowniczy, która pozwala drugiemu pilotowi obserwować ognisko pożaru podczas całego podejścia i zrzutu wody. Testy wykazały, że An-32P jest skuteczniejszy niż samoloty jednosilnikowe, ponieważ może przenosić więcej wody na pokładzie. Większe statki powietrzne, takie jak Ił-76P, które mogą przewozić jeszcze więcej wody, mają ograniczenia związane z pułapem – niemożliwe dla nich będzie zrzucenie wody z wysokości 50 m, ponieważ minimalny pułap dla tego rodzaju samolotu to 100 m. Woda dociera wtedy na ziemię w małych cząsteczkach i jest mniej skuteczna w gaszeniu. Latająca amfibia Be-200 jest w stanie latać na podobnych wysokościach jak An-32P, ale pilot nie zawsze może zobaczyć ogień z kokpitu, dlatego Be-200 ma kamery zainstalowane pod skrzydłami – to znowu powoduje, że zrzut wody nie jest jednak tak celny. Inną zaletą An-32P jest to, że zbiorniki wody są demontowane Specjalny wariant An-32P przeznaczony do zwalczania pożarów – może jednorazowo dokonać zrzutu aż 8 t wody (Alexander Golz). www.fragoutmag.com