Frag Out! Magazine
Issue link: https://fragout.uberflip.com/i/1073961
wszystkiego w środku podróż zaczęła być o wiele wygodniejsza. Przed wyjazdem wymieniłem się z chłopakami z naszej eskorty żandarmeryjnej numerami, aby być w kontakcie w razie jakichkolwiek problemów i wyjechaliśmy. Tu należy wspomnieć, jak wyglądał kontakt na linii dowódca kolumny-eskorta. yłem chyba jedynym z tłumaczy, który nie jechał w tym samym wozie co dowódca danej kolumny (z powodu braku miejsca w Humee) bądź z żandarmerią. MEV jechał jako ostatni wóz, tak więc non stop byłem pod telefonem i na słuchawkach, w gotowości, by przekazywać informacje, które w dużej mierze ograniczały się do ustalania prędkości przejazdu (max. 75 km/h) lub krótkich postojów: czy to na zatankowanie z kanistrów, czy zmianę kierowców. ściślając, leżałem sobie w rozpiętym hamaku, telefon miałem ciągle podpięty do ładowarki, a do telefonu były wpięte słuchawki, które siedziały mi w uszach. Wspominałem, że w MEV-ie w trakcie jazdy jest duży hałas, tak więc dodatkowo miałem założone również ochronniki słuchu (Comtac XPi), które doskonale go niwelowały, umożliwiając mi bezproblemowe zrozumienie rozmówcy. Po drodze nie mieliśmy już żadnych przygód, tak więc bez przeszkód dotarliśmy do bazy lotniczej w Krzesinach, gdzie co chwila nad głowami latały nam nasze Jastrzębie. W Krzesinach Amerykanie mieli przewidziane załadowanie amunicji (niepełnej jednostki ognia) oraz pełne tankowanie wozów i kanistrów. Trochę czasu to zajęło, więc była chwila, by skorzystać z tojków czy coś zjeść. Oczywiście catering zapewniony, 24 dania – MRE case A i case . Przygód żołądkowych nie miałem, ale po dwóch dniach wszystko smakowało tak samo, mimo pakowania hurtowych ilości tabasco i Srirachy do jedzenia. Po załatwieniu spraw w Krzesinach przejechaliśmy do bazy w Powidzu, gdzie na drodze obok pasa startowego mieliśmy wyznaczony postój i nocleg. W międzyczasie, będąc już www.fragoutmag.com