Frag Out! Magazine
Issue link: https://fragout.uberflip.com/i/1267214
stabilizacji o dokładności od 0,3 do 0,5 mrad, prędkość przerzutowa wieży wynosi zaś do 60°/s. Prawdziwą rewolucją jest pojawienie się SKO na poziomie w zasadzie wykraczającym poza modernizowane czołgi rosyjskie z T-72B3M włącznie (!). Komputer balistyczny zasilany jest danymi z czujnika meteo oraz innymi wprowadzanymi automatycznie. Dowódca uzyskał w pełnie stabilizowany celownik panoramiczny z kamerą termalną, dalmierzem laserowym oraz autotracerem. Obraz przenoszony jest elektronicznie na wyświetlacz dowódcy. Celowniczy otrzymał przyrząd o zmiennym polu widzenia od 20 do 4°, również stabilizowany i z własną kamerą termalną oraz dalmierzem laserowym. Oba celownik mają rosyjskiej produkcji kamery termalne, które mają być kopiami Catherine FC lub XP Thalesa, przy czym znamienne jest to, że Rosjanie produkują już od pewnego czasu własne matryce, co jest krytyczną technologią. Sumarycznie SKO wprowadzone w wieży Bereżiok odpowiada w pełni SKO M2A3 IBAS oraz większości czołgów krajów NATO. W połączeniu z czterema nowoczesnymi ppk oraz już bazowo dużą siłą ognia uzbrojenia BMP-2 pozwala to na umieszczenie tej modernizacji ekssowieckiego BWP bardzo wysoko w kwestii zdolności do zwalczania dowolnych celów. Z drugiej strony należy pamiętać o wyjątkowo słabym, jak na dzisiejsze standardy, pancerzu BMP-2 i o tym, że cały program modernizacji 327 wozów z tą wieżą (wraz z nowymi zakupami BMP-3) jest prowizorką, która ma „załatać" wyrwę, która powstaje wraz z rosnącym opóźnieniem programu BWP nowej generacji – Kurganiec-25. Niemniej pojazdów tych nie można żadną miarą lekceważyć. CV90 Szwedzki Strf 9040, który wyewoluował w rodzinę CV90, jest dobrym przykładem na to, jak wzrosła siła ognia (w tym możliwości SKO) wozów bojowych od lat 80. do czasów współczesnych. Pierwotnie szwedzki BWP miał być (o czym się zapomina obecnie) prostym pojazdem, bez przesadnych technicznych „fajerwerków", za to akceptowalnym finansowo. Dlatego uzyskał świetną, ale o kontrowersyjnym zasilaniu, armatę 40 mm L70 Boforsa, ale już jego SKO było mocno zubożone. Dowódca dysponował wieżyczką typu basztowego z wieńcem sześciu peryskopów, jego zasadniczym trybem pracy była zaś obserwacja otoczenia przez uchylony właz. Działonowy dysponował trzema peryskopami, które pokrywały 180° widzenia z prawej burty wieży. Zasadniczym komponentem był przelicznik balistyczny MYBOF, do którego w sposób automatyczny trafiały podstawowe dane, takie jak siła wiatru, temperatura otoczenia i amunicji, ruch pojazdu. Współpracował on z dzienno-nocnym celownikiem UTAAS z dalmierzem laserowym i noktowizyjnym kanałem nocnym. Celowniczy dysponował też przyrządem zapasowym. Armata Boforsa nie miała układu stabilizacji (!), ale napędy wieży były elektromechaniczne. Jak na rok przyjęcia do służby (1991) SKO Strf 9040, delikatnie rzecz ujmując, nie zachwycało. Brak stabilizacji armaty, brak kamery termalnej, brak sensownych możliwości wskazywania celów dla dowódcy – jedynym istotnym plusem było proste SKO złożone z MYBOF i udanego celownika UTAAS. Sami Szwedzi mieli jednak świadomość owych mankamentów, dlatego już w 1997 roku na Strf.9040A pojawiła się dwuosiowa stabilizacja, UTAAS zyskał zaś kamerę termalną, a MYFOB – nowe przeliczniki i dodatkowe sensory. Zmiany kontynuowano w Str.9040B z lat 2000. Dostały one nowe napędy (dla cięższej) wieży w azymucie, nowy układ stabilizacji, pojazd przygotowano zaś do montażu przyrządu panoramicznego dowódcy LEMUR, choć finalnie nie zamontowano go z powodu cięć finansowych. Nowszy Strf.9040C wprowadzonych zmian, jeśli chodzi o SKO. Inaczej potoczyły się losy wersji eksportowych – już CV90. Pojazdy dla Norwegów (umowa z 1994 roku na CV9030N) otrzymały stabilizowaną armatę Bushmaster30 mm, system UTAAS otrzymał zaś kamerę termalną (co prawda o słabych parametrach), co istotne – dowódca otrzymał celownik (nie panoramiczny) SFIM/ Sopelem o powiększeniu 1 lub 16x ANALIZA