Frag Out! Magazine
Issue link: https://fragout.uberflip.com/i/853192
światowej i prawdopodobnie nic w nich się nie zmieniło (może kolorystyka). W AR670-1 dokładnie opisano sposób ich noszenia. Szalik należało złożyć na pół po długości i skrzyżować na szyi lewą stronę ponad prawą. Mógł trochę wystawać poza obrys kołnierza kurtki. Ostatnie szaliki dostarczono 8 czerwca 2010 roku w ramach kontraktu SPM1C1-10-FN-002. sPosoby ociePlania Mundurow bdu Mundury BDU typu I były przystosowane do klimatu umiarkowanego, a więc noszenia w temperaturach powyżej +4ºC. Używanie kurtki coat, cold weather: field, camouflage pattern z mundurem w pewnych sytuacjach nie było zbyt wygodne. Kurtki te mają ograniczoną odporność na nasiąkanie od deszczu i śniegu, jednocześnie są stosunkowo ciężkie i mogą krępować ruchy. Czasem łatwiej było zmienić bluzę, niż suszyć kurtkę. W pewnym zakresie temperatur potrzeba czegoś cieplejszego od samego munduru, ale wygodniejszego niż kurtka. Jednym z rozwiązań jest zimowa długa bielizna z mieszanki bawełny (50%) z wełną (50%), którą standardowo wydawano żołnierzom w clothing bagu. Nie jest to jednak rozwiązanie do końca efektywne jako ocieplenie munduru, a zwłaszcza poprawa ochrony termicznej górnej części ciała, gdyż dodaje jedynie odrobinę ciepła. Do poprawiania komfortu cieplnego mundurów US Army miała dwa rozwiązania – brązowy sweter oraz brązowe podkoszulki polipropylenowe z systemu ECWCS. Sweter był krojem zbliżony do swetrów drugowojennych. Różnił się od nich sposobem dziania i guzikami. Pierwsza używana w latach 80. i 90. wełniana wersja swetra o numerze NSN 8405-00-163-89XX została wystandaryzowana przed 1963 rokiem (numery FSN/NSN zaczęto nadawać od 1 stycznia 1963 roku). Sweter miał rozpinany dekolt na pięć guzików, jego krój był dopasowany do ciała – zapewniał lekki luz w rękawach i na korpusie, ale był wąski w pasie (przy rozmiarze medium można go rozciągnąć w pasie na około 95 cm, przez co dość ciasno przechodzi przy zakładaniu przez klatkę piersiową). Te swetry są tak naprawdę czymś w rodzaju warstwy bielizny i zgodnie z regulacją AR670-1 nosi się je jako bieliznę. W tej wersji produkowano je do 1991 roku. Były bardzo popularne u żołnierzy w RFN w latach 80. oraz podczas ćwiczeń Reforger odbywających się jesienią i zimą. W roku 1986 wystandaryzowano nowy typ swetra wykonany z włókna modakrylowego. To jest trochę zagadka, gdyż nie widziałem swetra opisanego jako modakrylowy. Włókno modakrylowe różni się od włókna akrylowego wytrzymałością oraz tym, że jest odporne na ogień. Nadano nowy numer NSN: 8405-01-224-90XX. Około 1996 pojawiły się dopiero pierwsze opisane, jako 100% akrylowe swetry pod tym samym numerem NSN. Wzór swetra w związku z wykonywaniem go z tworzywa sztucznego lekko się zmienił. Zmniejszono blisko dwukrotnie gęstość dziania, poszerzono dolny ściągacz. Sweter, mimo że był bardzo elastyczny, po założeniu dość ściśle przylegał do całego ciała zarówno jeśli chodzi o ręce, jak i o tułów. Ostatni kontrakt na swetry podpisano w 2006 roku (SPO100-04-D-0441). 13 marca 1986 roku wystandaryzowano także bieliznę systemu ECWCS. Podkoszulka z tego systemu okazała się świetnym elementem do ocieplania samego munduru BDU. Odprowadzała wilgoć, była przyjazna dla skóry (polipropylen nie uczula, nie odbarwia się). Jedyną wadą, pomimo ekstremalnie dobrej wygody tych koszulek, jest mechacenie się, gdy są używane z stosunkowo szorstkim BDU. Stosowane jako ocieplenie munduru były jednak używane w trakcie konfliktów na Bałkanach w Bośni oraz Kosowie. Krój koszulek jest stosunkowo luźny, nie przylegają one ściśle do ciała, mają stosunkowo krótkie rękawy – takie, żeby wygodnie jeszcze www.fragoutmag.com